Serin Bir Huzur...

Adımlarını yavaşça atarken bu sessizliği delmek için açılacak konu düşünüyordu. Ne var ki onun sessizliği bile ayrı bir tat, ayrı bir mutluluk sebebiydi. Hemen yanında oluşunu bilmek, evet, işte geceye mutlak huzuru bu katıyordu. Gözleri gecenin karanlığında mor tonuna daha bir koyuluk katıyor, ayın parıltılarının vuruşuyla adeta içine yıldız düştüğü hissi veriyordu. Kısık gözleri önünde duran gizemle karanlıkta içindekileri saklamış mekan manzarasını süzüyordu. Tam dudaklarını aralanmaya yeltenmiş, sıradan olsa dahi bir konuşma başlatacakken duyduğu ipeğin dokunuşu gibi onu kanatlandıran kısık sesle kafasını çevirdi.

"Elbette biliyorsun ki, seninle birlikte yapacağım her şeye evet derim." dedi kalbine can veren kişinin gözlerine bakarak. Kıvrılan dudaklarıyla yanaklarında iki iz oluşmuştu. Ona en güzel ve en içten gülümsemelerinden birini armağan ediyordu. Ne kadar çabalarsa çabalasın Ruka'ya layık olacak bir gülümseme oluşturacağını düşünmüyordu. Çünkü o kusursuza layıktı ve Shin'de kusursuz değildi. Ruka'nın koluna girişiyle kolunu minik bir açıyla büktü. Burnuna gelen o enfes kokuyu içine çekti. Onun her şeyine karşı duyduğu hayranlığı hipnoza çevirebilir, o isterse ölüm ile kesilmiş bir uçuruma son adımı bile atardı.

Banka adımlarına uygun bir şekilde yavaşça otururken kafasını fark edilmezi zor bir azlıkla önüne eğmiş Ruka'nın onu cennette yaşadığı tereddüdüne götüren yüzüne bakıyordu. Yüzünde tüm iç duygularını gösteren bir gülümseme vardı. Nazikçe bankın diğer tarafında duran elini kaldırıp dokununca sanki toz olup uçacak gibi tereddüt içinde Ruka'nın çenesini tutup kaldırdı.
"Kelime haznemde bulunan tüm kelimeleri kullanarak sana olan sevgimi anlatan bir cümle kurmak istiyorum. Lakin fark ediyorum ki senin gözlerine baktığım zaman tüm kelimeler kitleniyor ve duygularım konuşamayacağım kadar hareketleniyor. Zaten kuşkusuz bulunmuş hiçbir kelime sana verilecek kadar güzel ya da anlamlı değil. Sanırım iki kelime ile yetinmem gerekecek."
Dudakları birbirinden ayrılırken rüzgarın esişi kadar içten ve gecenin içinde kaybolduğu düşünülse bile hep orada kalmayı görev edinmiş fısıldayış çıktı.
"Seni seviyorum..."

Kelimeleri her söyleyişinde sesi kalbine dokunup, onu kendine yeniden aşık ederek kaçıyordu. Ruka'nın etrafına saçtığı bu sihir hiç bozulmamalıydı. Tanrıdan karşılık olarak ne verirse versin önemsiz kalacak tek duası buydu. Hafif buruk kolunu tamamen saldı Ruka kolunu çekerken. Onun dokunuşuyla taş kesildi sanki. Bu his, tüm vücudunu sarıp sıkan bu duygular az önce söylediği kelimelerin gerçek oluşunun ispatıydı. Kafasını biraz daha eğip gülümsemesini büyüttü.

"Sen bu kelimelere bile layık değilsin. Sana bu kelimeleri söylemek utandırıyor beni. Keşke elimden fazlası gelse... Sen benim Ruka'msın. Sen beni gülümseten,gittiğin zaman bile o tüm tatlı şeylerden daha tatlı anılarını bırakan ve beni sensiz her saniyede seni arzulayan bir hüzüne boğan o meleksin. Hiçbir gerçeği anlatan cümle 'neden' sorusunun gerçek karşılığı olamaz. Seninle olduğum zamanlar dudaklarımdaki yalan buzu çözülüyor, beynime hakim olabilecek her türlü korku beni terk ediyor. Lütfen elimi bırakma da beni terk eden tek şey keder ve yalnızlık olsun."

Ses tonu cümlenin sonlarına doğru kademe kademe alçaldı ve en sonunda bir fısıltıya dönüştü. Gözleri daha da kısılmıştı ve gülümsemesi silinmişti. Öylece bir heykel gibi Ruka'nın gözlerinin içine bakıyor, Ona daha da yakınlaştırıyordu kendini. Onun kanının kokusu ağırlaşırken nefeslerinin yüzüne vuruşunu hissediyordu.

"Haddimi aşmamı bağışla lütfen sevgilim... Ancak ben bile kendini durduramıyorum..."
Sesi hala sadece Ruka'nın duyabileceği kadar kısıktı. Dudaklarının mesafesi azalmıştı Ruka'nınkilerle. Sadece bekliyordu öylece... Yavaşça Ruka'nın elleriyle kenetlenmiş elini gevşetip daha sıkı tuttu. Kıymetlisini ne üzmek ne de incitmek istiyordu. Belkide bu durmak bilmez çocuk ruhuna ceza vermeliydi...

İpeksi dudakları kendininkilere değdiği an sanki kalbine bir yaşam enerjisi dolmuştu. O da yumdu gözlerini. Açınca onun orada olmamasından korkuyordu. Bu yüzden daha duyguyla öptü değerli varlığını. Hiç ayrılmak istemiyordu. Lakin her mükemmel düşün bir sonu vardı. Gözlerini açtığında o taş bebek misali yanağından bir damla yaşın aktığını gördü. Sadece işaret parmağıyla tek hamlede sildi o yaşı. Buna izin veremezdi... Ne şekilde ya da hangi duyguyla olursa olsun Ruka'sının gözlerinin ıslanmasını istemiyordu.

"Teşekürler..."

Sanki Ruka'nın ağzından çıkan her kelime daha fazla anlam kazanıyordu. Harfler bir melodinin notaları gibi kulaklarında anlık şölenler oluşturuyorlardı. Kafasını omzuna koydu Ruka. Göğsünü kabartıp sağ koluyla sıkıca sarıldı. Diğer kolunuysa uzun karamel saçlarının arasında soktu. Kafasını parıldayan aya kaldırmış Ruka'nın kalp atışlarını dinlerken gözleri kısıldı olgun bir ifadeyle. Yüzündeki ufak gülümseme çok görmüş birisine ait gibiydi. Pekala çok şey görmemişti. Ancak Ruka'nın yanındayken Romeo'nun hissettiklerinden daha fazlasını hissettiğine emindi. Juliet'inin kalbine sapladığı bu aşk zehri onu derinine çekerken aslında ölümün o kadar da kötü bir şey olmadığını fark etti. Romeo mutlu olmalıydı Juliet'inin yanında öldüğü için. Eğer şimdi ölürse muhtemelen tahmin edebileceği en mutlu ölüm şekli olurdu.

Kafasını eğip Ruka'nın saçlarına gömdü. Derin bir nefes aldı. Şuanda söyleyeceği her söz sırıtırdı. Dudaklarını konuşmamak üzre dikip narin bir öpücük kondurdu Ruka'nın saçlarına. Esen rüzgar saçlarını yana doğru havalandırırken bedenine iğnelenmeye çalışan soğuk sanki boşuna çaba sarf ediyordu. Hiçbir uğraş ona soğuk hissettiremezdi. Bulunduğu çerçeveden onları kesmişti duyguları. Şimdi yaşlı bir ressamın fırçasının eseri olan bir resimdeydiler sanki. Bu resimde gece, öncekinin tersi olarak kasvetten uzak ve sakince sevgiyi açlığını insanlara zorla gideriyordu. Derin bir nefes daha çekti içine.

"Sanırım benim için bir uyuşturucusun. Seninle oldukça sana daha da yaklaşmak, senden asla ayrılmamak istiyorum. İradem beni dinlemiyor. Lakin bir şeyden kuşkusuz eminim. Benim rehabilitasyonum yine sensin..."

"Bu bir rüyaysa, uyanmamı engelle olur mu?"

Gözlerini yumup daha da derinden gülümsedi. Demek oluyordu ki bu ikisi de aynı düşü görüyorlardı.
"Emin ol bu bir rüyaysa öncelikle ben rüyanın bozulmaması için elimden gelenin fazlasını yaparım!" dedi sevimli bir ses tonuyla. Gözlerini açıp uzun uzun Ruka'nın gözlerine baktı. Günlerce sadece bunu bile yapabilirdi. Bu iş yapılacak diğer işlerden daha hayırlı gibi duruyordu. Ruka'nın gözlerinin içinde kayboluyordu sanki. Bundan şikayetçi de değildi. O gözlerin içinden çıkmanın yolunu asla bulmak istemiyordu. Böylesi daha iyiydi.

Yavaşça Ruka'nın üstüne gitti. Edepsiz surat ifadesi ve gülümsemesi çıkması gereken kelimelere gerek olmadığını gösteriyordu. Kafasını Ruka'nın kafasının tam yanına getirdi. Kulağının yanında durup öylece Ruka'nın kokusunu içine çekti. Suratındaki o saf gülümseme buruk bir hal almıştı. Gözlerini yumdu. Bu harikulade ve kendisine şehvet dolu bir şekilde çeken kan kokusuna karşı o büyük iradesini kullanmak istemiyor gibiydi. İster safkan ister soylu... Vampirleri böyle ayırsalar bile sonuç olarak hepsi hayvan gibiydi... Şimdi de içindeki bu hayvan o çok arzuladığı kırmızı, benzerlerinden oldukça farklı bir kokuya sahip şeyi almayı düşlüyordu.

"Bağışla beni sevgilim... Dediğim gibi sen benim uyuşturucumsun. Kendime hakim olamıyorum." dedi fısıldayarak. Göz kapaklarını açtığında o tatlı mor tona sahip gözleri yerine kırmızı vampir gözleri geçmişti. Onun canını yakmaya kıyamıyordu. Ancak ona karşı olan isteği tüm sözleri siliyordu. Kendini inandırmaya çalıştığı aklındaki kelimeler ses olup dışarı çıktı.

"Sadece bir kaç damla, canını yakmayacağım..." Arzusu vampire duygularını öne çıkardığı halde nazikliğini koruyarak yavaşça geriye attırdı karamel saç tutamlarını. Dudaklarını Ruka'nın boynuna yaklaştırdı. Son umut olarak hafif yalvarıcı sesle Ruka'ya fısıldadı.

"Beni durdur..."

Kanı emerken çıkan yutkunuş sesleri Shin'in kendinden geçtiğinin kanıtıydı. Tıpkı kokusu gibi kendisi de tatlıydı kanın. Bu tat dünyada tadabileceği nadir tatlardandı. Belki de bu Ruka'nın büyüsüydü. Çünkü Ruka'ya koşulsuz bir şekilde aşık olduğuna emindi. İradesi yine baskın olmaya başlarken göz rengi de eski haline dönüyordu. Boynundan ayrıldı. Dudaklarının kenarından yere ayışığı altında parlayan kan damlaları düşüyor ve yere damlıyordu. Yavaşça dudağının etrafındakileri yaladı. Saçları yer çekimine kurban gidiyor, Ruka'nın suratına dökülüyordu. Hiçbir gülümseme bulunmayan dudakları ve gölgelere saklanmış hüzünlü gözleri az sonra başlayacağı özür dilemelerin yaklaştığını gösteriyordu.

"Seni incitmek istemeyeceğimi biliyorsun. Tatlı kanını içmekten pişman olmasam da özür dilerim gecemin tüm koyu laciverdine rağmen parlayan güneşi." dedi hüzüne rağmen gülümseyerek. Doğruldu ve banktan kalktı. Üstüne damlayan kanlar ona problem yaratacak gibi duruyordu. Damağına kurulmuş o nefis kanın tadıysa yeniden yeniden az önceki anları aklına getittiriyordu. Gözlerinin önüne düşen siyaha çelen kahverengi saçlarını geriye attırdı. Dağılmış kıyafetlerini hızla düzeltip gülümsemesiyle Ruka'ya bakmaya devam etti. Az önce yaptıklarının hata oluşunun bilincindeydi o hatayı yaparken bile... Ne kadar kendini suçluluk duygusu hissetmek için sıksa da o kalmış kan tadı ve havaya yayılmış lezzetli kan kokusu hemen o düşünceyi siliyordu.

Bankın önünde eğilip Ruka'nın narin elini ellerinin arasına aldı. Hafifçe kaldırıp önceki ısırığın özür dilemelerini devam ettirir gibi neredeyse hiç hissettirmeden bir öpücük kondurdu.
"Gecemizin böyle bitmesini hiç istemezdim... " dedi çeldirici sesiyle. Gülümsemesini yeniden görmek için biran bile gözlerini Ruka'dan ayırmıyordu. Gerçi onun her ifadesi Shin'in kabini suya düşmüş bir kağıt gibi çözüyordu....
"Yakında gardiyanlar ve diğer vampirler buraya kan kokusunu duyup gelirler. Bir fikrin var mı?"

Kalktıkları an Ruka'nın yalpalamasıyla içine fazla ileri gittiği düşüncesi düştü. Bu düşüncenin doğru olma olasılığı bile kalbini incitmeye yeterdi. Telaşlı ifadesiyle sıkıca kavradı ayışığının sanki tüm güzel ışıklarını vurmak istediği kadını. Ruka'ya karşı olabilecek en ufak anormal bir olayda refleksleri düzensizlik alarmı çalıyordu. En derin ve arı sevgisini hiçbir eklenti ya da oynanma düşüncesine dahi sokmadan karşılık beklemeksizin verdiği kişiye gelecek zarar -hele ki o zararın yaratıcısı o ise- Shin'i hezimete uğratırdı. Sanki ince bir çubuğun kırılışı gibi sinir dengesi yankılı çatırtılar eşliğinde kırılır, tazminatını hem kendisinden hem de onu bu yola götürenlerden acı acı alırdı. Geçmişteki göz ardı edilemeyecek kadar büyük, mutluluk yoluna zararda bulunan çıkıntıları düzeltebilen,refah rüzgarlarını estirip soluk aldırmasını tüm fırtınalara rağmen sağlayan yegane kişinin suratında oluşacak en ufak acı mimiği tüm felaket senaryolarını yönetmenden baskılı zor güçle alıp oyunda segiletirdi.

Aslında hiçbir aşk efsanesi,masalı ya da filmi ona olan aşkını tarif edemezdi. Doğduğu andan gelen özgün olma özelliği Ruka'sına olan duygularına da sıçramış olmalıydı. Kimse Ruka'ya onun baktığı gözlerle bakamazdı. Onun bakış açısından bakılınca Ruka'yı gören, konuşan her insanın aşık olacağı kanısında mutlak karara varılıyordu. Bu nedenle onu herkesten kıskanıyordu. Gülümsediği aynalardan, onunla her an birlikte olan arkadaşlarından, eskiden geçirmiş olduğu hoşlanma duygularında başrol olduğu herkesten... Kıskançlığıyla harmanlanan onun duygusunu hisseden insan olabileceği korkusu Ruka'nın her saniyesinde yanında olma dileğini daha yalvartıcı hale sokuyordu. Tabii bu duygular göreceliydi. Deli Mecnuna göre de Leylası dünyanın gerçek suyu,gerçek güneşi, gerçek fevkaladelik tanımının kesin karşılığıydı. Önemli olan nasıl bakıldığıydı. Ya doğrudan süzme ya da kalpten bakış...

Ruka'nın bülbülleri kıskandıracak sesiyle ona değerli kelimelerinden armağan ettiğini fark edince aşk sarhoşluğundan çekip çıkardı kendini. Hala ayık olduğu söylenemezdi; Ruka'nın yanında oluşunun hissi bile Fransadan getirtilmiş kaliteli bir şaraptı. Nefes almayı unutmayı problem olarak görmeden yudum yudum içmek istiyordu bu şarabı. Üstelik Ruka ilk kez ilk adını söylemişti. Sesinin kulaklarına ulaşması anında sanki Ruka'sı gibi bir melek olmuş pamuksu bulutlara uzanmıştı. İsmini daha güzel bir şekilde başka hiçbir canlı söyleyemezdi herhalde... Üstündeki sıçramış ve buram burak kokan nefis kanı süzdü. Şaşkınca bir kana bir de Ruka'ya bakıyordu. En neşeli ve candan sesiyle cevap verdi şaşkın ifadesini bozmadan.

"Bunu mu problem ediyorsun?!" diyerek dudaklarını düktü. Hiç denilecek kadar nadir gösterdiği zamanında geçiremediği çocukluk hasretinden kalan çocuksu huylarını biriciğine gösteriyordu. Yeniden gözleri yanında oluşundan dolayı şükranla kısıldı ve dudakları görmesi gereken baş kişilerden biri olan Ruka'ya gerçek gülümsemelerinden birini göstermek için harekete geçti. Yeniden dudakları açıldığımda çıkan ses daha kısık, daha olgundu. "Emin ol vücudumda bırakılacak sana ait her iz benim için kutsaldır."

Elini, Ruka'nın kolundan ayırmadan bir yılan misali en uca indirip parmaklarını Ruka'nın parmaklarıyla kenetledi. Soğuk gecede ona sıcaklık veren bu, kategoriye konulamayacak kadar özel varlığın tenine dokunarak yeniden ona can vermesini istiyordu. Hatta mümkünse ayrılıp hiç onu kalbinden vurmamasını... Kafasını zıt yöne çevirip gökyüzüne kaldırdı. Dudaklarını az öncesinden aldığı havayla yeniden büktü.

"Gecemizin mekan değiştirerek sonlanacağını aklından mı geçiriyorsun yoksa?" dedi inişli çıkışlı, çok hafif bir imaya sahip, melodik ses tonuyla. Adım atışları bir yere yetişmek gibi bir niyeti olmadığını zaten gösteriyordu. Aslında bir rotası da yoktu. Yüreği, yüreğinin kendi elleriyle verdiği sahibi ne tarafa yönlenirse oraya gidecekti. Körü körüne, düşünmeden, bilinmez mekana adım atıyordu. Arada çaprazlanan adımları oyun istediğini gösteriyordu. Bu gecelik az önce oynadıkları kanlı oyunun arsız ruhuna yetmesi gerektiğini çok iyi biliyordu. Ama işte; arsız, yetişkinlikle çocukluk arasında kalmış ruhu Ruka'yı hissettikçe, kilitli olduğu mahzenin kilidini kırmaya çalışıyordu.

Ruka, ona yaslandığı anda bir güç geliyordu manevi olarak. Sanki o olduğu zaman her şeyi yapardı. Gerçi sanki de değildi bu. Bildiği kesin olan nadirane şeylerdendi hatta...

"Nefesim hiç beni terk etmeyecek değil mi?"
Duyduğu kelimelerle minik bile olsa bir gülümseme oluşturan kıvrıklık kayboldu. Adımlarını anlık kesti ve Ruka'nın sözlerinin bitmesini bekledi devam etmek için. "Beni... Hiç bırakmayacaksın... Değil mi? Benim bütün benliğimle istediğim tek şey sensin, sana bakarken en az nefes almak kadar ihtiyaç duyduğumu hissediyorum sana..."

Gözleri şefkatle kısıldı. Ruka'yı omuzlarından tutup tam karşısına aldı. Bakışları bile bir destana bedeldi. Uzun uzun anlamını kaybetmeden baktı öylece. Duygularının ne olduğunu çok iyi bildiğine emindi. Çünkü kalbi onunla atıyor,onunla nefes alıyordu; bir nevi Ruka o idi, o da Ruka... Aralarında kırılamayacak kadar güçlü demirden bir bağ varken nasıl terk ederdi onu? Kendini öldürmekle birdi bu. Ya kalbinden bir hançer geçer, parçalardı ya da kalp atışından ayrılırdı. Kalp atışı, kalbi....

Tuttuğu omuzlarını hızla kendine çekip göğsüne gömdü. Yanında minik kalıyor,kolları arasında kayboluyordu. Gözlerini, kendini mekandan yeniden soyutlamak ve sadece Ruka'yı yanında hissetmek için yumdu. Rüzgar ikisini de alıp götürmek ister gibi eserken kolları daha sıkılaşıyordu. Rüzgarın Ruka'sını almasında izin veremezdi. Ruka'yı elinden alıp götüreceklermiş gibi sahiplenme duygusu sarmıştı birtanesini sardığı gibi... Kendini tatmin edene kadar hayatta olmuş, olabilecek her şeyi sildi. Geçen zamanları kaybetmemek için, sadece bu an aklında kalsın diye tüm hafızasını sildi o dakikalar içinde.

"Asla...." diye fısıldadı göz kapaklarını açarken. Geri çekti sahip olduğu bu güzellik abidesini. Gözlerinin içine söylediği her harf ardından yemin eder gibi ciddi gözlerle bakıyordu. Fazla belirgin olmayan kaşlarındaki çatıklık da buna katkı sağlıyordu. "Asla, asla,asla ve asla! Kaderimizde silinmeyecek gibi yazılsa bile silerim, yakarım kaderimizi. Gülümsemenle büyüttüğüm gülün son yaprağının dökülmesine izin vermeyeceğim. Bunlar benim değil, atan kalbimin sözleridir. Çat kapı gelecek ölümümde bile seninle olacağım. Ki eminim ki ölüm kapımı çaldığı zaman ellerimi bıraktığın zamandır!

Rüzgar daha sert esmeye başlamıştı sanki. Gelenleri haber veriyordu onlara. Huzurları, geleceklerin diyecek lafları olmasa bile bozulacaktı. Gitmeleri gerekiyordu. Kimsenin aralarındaki bu özel anı bozmasına izin veremezdi. Buna cür'et edemezlerdi. Ancak şimdilik akışa katılmaları gerekiyordu. Birlikte oldukları sürece nereye gittikleri önemli değildi...
Dikkatle çevresini süzdü. "Soru yağmuruna tutulmak istemiyorsak adımlarımızı hızlandırmalıyız." dedi Ruka'ya dönerek . Çenesinden kibarca tutup kendine yaklaştırdı. Hareketleri kadar hızlı ama nazikliğinden taviz vermemeye dikkat ederek bir buse kondurdu ipeksi dudaklarına. Birkaç saniyelik bile olsa cenneti tatmıştı sanki. Bu his, bu dokunuş başka bir şeyle hissedilemezdi. Eli yavaşça Ruka'nın eline kaydı. Sıkıca kavradıktan sonra belirli bir yere gitmeyen ayaklarına yön vermeyi karar kılarak mekana yaklaşan istenmeyen misafirlerden uzaklaşmak için ilk adımı attı.