Sessizliğin Gölgesindeki Huzur

Konu: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 12:08 am

Sessiz, huzurlu bir gece yaşanıyordu göl kenarında. Rox düşüncelerini yeniden düzenlemek ve kendine gelip derslere daha iyi konsantre olabilmek için göl kenarında bir yürüyüşe çıkmaya karar vermişti. Gölün sistematik hareketleri, davetkâr bir çiftin alevli dansları gibi hipnotize ediciydi. Dalgalanan suyun kıyıya vurduğunda çıkardığı ses ise, bunun tam tersine dinginlik veriyor, insanda oturup gözlerini kapatarak hayatı sorgulama isteği uyandırıyordu. Hafif bir meltem de, bu ortamın tuzu biberi oluyordu. Yani biraz huzur arayan herkes, özellikle gece vaktinde, buraya gelmeliydi.

Rox sessiz adımlarla gölün suyuyla ıslanıp yumuşamış toprak üzerinde yavaşça yürürken bu huzurlu ortamın tadını çıkarıyor, bazen havada kol gezen ıslak toprak kokusunu derin bir nefesle içine çekerek gülümsüyordu. Kılıcı Narsìel belindeki kemerde sallanıyordu. Üzerinde beyaz Gece Sınıfı üniforması vardı. Saçlarını arkaya doğru bırakmış, yüzünü açığa çıkarmıştı. Loş ay ışığı, yüz hatlarını belli belirsiz gösteriyordu. Ama tabii ki bu bir vampir için hiç sorun değildi. Rox karanlıkta birden önünde beliriveren bir banka bıraktı kendini. Sessizce etrafa bakmaya devam etti. Orada oturmak onu gerçekten rahatlatmıştı. Uzun süredir oturmamış gibi hissediyordu. Gözlerini kapatıp başını arkaya atarak kendini iyice bankın kollarına bıraktı.

Annesi ve babası aklına geldi. Neden ayrıldıklarını bir türlü öğrenememişti. Babasına da annesine de mektuplar yollayarak bunun nedenini öğrenmeye çalışsa da ikisi de bunu söylemeye yanaşmamışlardı. Neden böyle yaptıklarını anlayamıyordu Rox. Önemli bir sebep olmasa, o kadar yıl geçmiş olmasına rağmen bu kadar kolay ayrılamazlardı. Hayır, kulağa hiç de mantıklı gelmiyordu. Annesi ve babası birbirlerini hep sevmişti. Rox onların bu sevgiyi nasıl bu kadar uzun süre kalıcı hâle getirebildiklerini de anlayamıyordu. Ailesine bunu sorduğunda ona genç olduğunu söylemişler, onun bu bağlılığı büyüdüğünde anlayacağını söylemişlerdi. O günden sonra Rox onların arasındaki duygu alışverişini sorgulamayı bırakmış, ara sıra merak etmekten öteye de gitmemişti. Fakat bu ani ayrılık, birçok sorunun üşüşmesine sebep olmuştu aklına. Yine de bunları unutması ve derslerine odaklanarak istediği mesleğe ulaşmaya çalışması gerekiyordu. Annesi ve babası da gönderdikleri mektuplarda bunu belirtmişlerdi. En azından bir okul dönemi boyunca bu konu üzerinde çok düşünmemesi gerekiyordu. Bu yüzden bütün soruları tek tek silmeye başladı aklından. Gölün sesi ve toprağın kokusu da, zihnindekileri boşlatmasında ona yardımcı oluyordu. Hafiften kasılmış omuzları yavaşça gevşedi.

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 2:16 am

RP OUT: Girmenin serbest olduğunu varsayarak rpye dalıyorum..Eğer ayarlanmıışş bir rp ise lütfen özel mesaj at ve mesajıı silmemi rica et ^^

Yuuki,karanlık gölün çevresinde yavaş adımlarla geziniyordu..Gecenin tatlı esintisi uzun saçlarını havalandırıyor ve önünü görmesini zorlaştırıyordu..Yüzünde hafif bir gülümsemeyle uçuşan saçlarını kulağının arkasına attı ve bu sayede az ilerisinde ki bankta oturan gece sınıfı öğrencisini görebildi..
İlk başlarda yanına gidip gitmemek konusunda oldukça kararsız kalmış olsa da,Yuuki'nin içi feci şekilde sıkılıyordu..Konuşacak birilerine ihtiyacı vardı ve anlaşılan yukarıdakiler, kendisine bu iş için bir vampir ayarlamışlardı..
Yuuki,siyah eteği rüzgarla hafifçe uçuşurken, bir yerlere takılıp düşmemek için dikkatle yürüdü..İlerledikçe karşısındaki öğrencinin hatlarını daha iyi seçebiliyordu..Bütün gece sınıfı öğrencileri gibi,bu çocukta da doğal bir karizma vardı..Yuuki az sonra bankın yanına vardığında, hafifçe sekti ve kollarını arkasına kavuşturup öne eğilerek gülümsedi;
'Merhaba...'
Şey..Başlangıç için bu yeterli olmalıydı...

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 3:57 pm

Rox burnuna gelen kokuyla gözlerini açtı yavaşça. Bu bir insanın kokusu gibiydi. Ama daha farklıydı... Kokunun içinde bir şey daha vardı ama Rox bunun ne olduğunu tanımlayamıyordu. Elini yavaşça kılıcına indirirken kulağına gelen hafif ayak sesleri kokusunu aldığı şeyin kendisine doğru yaklaşmaya başladığını haber verdi. Kaşlarını hafifçe çattı ama saldırgan bir tavır takınmamaya karar verdi. Gelenin kim olduğunu bilmiyordu; yani ne amaçla yaklaştığı da Rox için bilinmeyen bir şeydi. Yatakhaneden kaçmış bir gündüz sınıfı öğrencisi olması ihtimali de vardı... Bu yüzden yavaşça arkasını döndü ve karanlıkta her taraf aydınlıkmış gibi gören gözleriyle gelen kişiye baktı.

Kısa boylu, uzun kahverengi saçları olan şirin bir kızdı. Üzerinde Gündüz Sınıfı öğrencilerinin giydiği siyah üniformadan vardı. Saçlarını rüzgârda dağılmasın diye arkada toplamıştı. Kısa adımlar atarak ilerliyor, biraz da sıkılmış görünüyordu. Yavaşça yaklaşıp ellerini arkasında kavuşturdu ve eğilerek şirin bir ifadeyle gülümsedi.

" Merhaba... "

Rox tam aklından 'bana hayran bir gündüzcüyle uğraşamam şimdi' diye geçirirken bakışları kızın bacağındaki bir parıltıya takıldı. Dikkatli bakınca bunun bir avcı silahı olduğunu gördü. Bu da kızın vampirleri bildiğini ve bir noktaya kadar onların çekiciliklerine direnebildiği anlamına gelirdi. Bu yüzden ona karşı umursamaz davranmaktan vazgeçti. Gülümsedi... Konuşabileceği birisini bulmuş olduğu düşüncesi onu mutlu etmişti.

" Merhaba. Bu saatte yatakhanenin dışında ne arıyorsun? Senin uyuyor olman gerekirdi. "

Aslında gündüz sınıfından o sorumlu değildi ama diğer iki gardiyan ortalarda görünmüyordu. Onun işi olmasa da kızın güvenliği için onu yatakhaneye geri götürmesi gerekebilirdi. Kızın cevabını bekleyerek onun gözlerine baktı.

RP Out: Problem değil katılman beni mutlu etti. =)

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 4:11 pm

Yuuki,kendisine bakıp cevap verme nezaketini gösteren vampire,kafasını hafifçe yana eğerek cevap verdi;
'Şey..Aslında haklısın.. Ama geceleri doğru düzgün uyuyabildiğim pek gözükmemiştir..Genelde ders sıraları, yatağımdan daha çekici geliyor bana..' diyerek hafifçe gülümsedi..Hemen sonrasında da şirin bakışlarını, daha keskin bir ifadeye çevirdi;
'Ve gecenin bu saatinde seninde derste olman gerekmiyor mu ? Yanılıyormuyum yoksa?'
Ama bu söylediklerinin üzerinde fazla durmadan, avcının az önce gözünün kaydığı noktaya çevirdi bakışlarını..

Ah..Artemis..

Bunun üzerine Yuuki, Artemis'i işaret ederek sakin bir ses tonuyla konuştu;
'Anlaşılan küçük arkadaşımın farkına vardın..'
Hemen sonrasında da davet beklemeden bankın öteki ucuna oturdu ve bakışlarını göle kilitleyerek konuştu;
'Evet...Bir avcıyım ve sende bir vampirsin..'
Hafifçe havayı koklamış ve yüzüne sevecen gülümesini geri yerleştirmişti şimdide;
'Hemde soylu bir vampir..'

Yüzünü,hemen yanında oturduğu beyaz üniformalı kişiye çevirdi yavaşça...Sonra da gözlerini, tamda gözlerine kilitleyerek elini uzattı..;
'Okula tamamen tesadüf eseri gelmiş acemi bir avcı..Yuuki.. Tanıştığımıza sevindim..'
Elinin geri çevrilip çevrilmeyeceğini bilmiyordu...Ama eski bir alışkanlıktı işte bu da..Acaba vampir ne tepki verecekti ? Reddedilmek pek sıkıntı yaratmazdı aslında...
'Peki sizin adınızı öğrenebilir miyim?'

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 4:42 pm

Rox başını hafifçe yana yatıran şirin kızın gözlerinin içine bakmaya devam etti. Meltem yanaklarını okşar, gölün sesi aynı dinlendirici duyguyu ruhuna aşılarken kızın sesi tekrar yankılandı kulaklarında.

" Şey..Aslında haklısın.. Ama geceleri doğru düzgün uyuyabildiğim pek gözükmemiştir..Genelde ders sıraları, yatağımdan daha çekici geliyor bana... "

Roxira kızın şirin gülümsemesini yeniden yüzüne yerleştirdiğini görünce kendisi de gülümsedi. Kız, gerçekten canayakındı ve bir vampire rahatlıkla yaklaşabiliyordu. Rox bir gündüz sınıfı öğrencisinin kendisine bu kadar rahatlıkla yaklaşabilmesine biraz şaşırsa da çoğu zaman yaptığı gibi bunu da çok yadırgamadı. Kendine bir arkadaş bulmuştu işte. Bunun neresi kötüydü şimdi? Zaten hayatı boyunca insanların ve vampirlerin kötü özelliklerini görmezden gelerek onların içindeki iyi tarafı görmeyi başarmıştı. Kolay kolay güvenmese de insanları yaptıkları şeyler yüzünde yargılamaz, daha çok sorgulardı. Yine de genellikle bu işlere hiç burnunu sokmaz, kendi işine bakardı. Kıza ne cevap verebileceğini düşünürken kızın sesini yeniden duydu.

" Ve gecenin bu saatinde seninde derste olman gerekmiyor mu ? Yanılıyormuyum yoksa? "

Rox'un yüzündeki gülümseme biraz daha arttı... Bu konuşma giderek eğlenceli bir hâl almaya başlamıştı. Kızın gözlerindeki eğlenceli ve zeki bakış da Rox'un o eğlenen ruh hâlini kat be kat arttırmıştı. Kız gülümseyerek Rox'a bakarken Rox'da kıza gülümsüyordu. Daha çok, bir vampirden beklenmeyen bir şekilde sırıtıyordu. Cevap vermedi; kız da cevap beklemiyormuş gibi görünüyordu zaten. Sessizce kıza bakarken kızın bakışları biraz önce baktığı noktaya kaydı. Yüzündeki gülümseme yavaşça solar ve kız ciddi bir ifadeye bürünürken Rox kızın ne düşündüğünü merak etti. Acaba onu kırmış mıydı? Yoksa kız avcı olmaktan utanıyor muydu? Belki de kız şimdi silahını çıkartarak onu savaşa davet edecekti. Rox gözlerini tehlikeli bir şekilde kıstı. Bir saldırı beklemese de hazırlıklı olmalıydı. Kız yavaşça bacağına takılı silahı işaret etti ve konuştu.

" Anlaşılan küçük arkadaşımın farkına vardın... "

Rox kaşlarını hafifçe çatarak onaylar biçimde başını salladı. Kızın yüzündeki ifadeden hiçbir şey anlaşılmıyordu. Ama ses tonu sakindi. Rox, şaşırarak, kızın içindeki duygulara söz geçirebildiğini fark etti. Bu da kızın Gündüzcüler arasındaki bir yakut gibi değerli olduğunu gösterirdi. Duygularına söz geçirebiliyordu... Aynen Rox gibi. Fakat o, bir insandı... Kız davet beklemeden Roxira'nın yanındaki boş yere oturup gözlerini hafifçe dalgalanan göl yüzeyine kilitledi.

" Evet...Bir avcıyım ve sende bir vampirsin... "

Rox dikkatli gözlerle kızın yüzüne bakmaya devam etti. Kız burnundan derin bir nefes aldı. Sonra gülümseyerek konuştu. Eğleniyor gibiydi...

" Hemde soylu bir vampir... "

Rox şaşırdı. Kız bunu nasıl anlamıştı? Bu mümkün değildi! Gerçekten bu kızda garip bir şeyler vardı. Koklayarak mı anlamıştı bunu yani? Rox şaşkın bakışlarla kızın yüzüne bakarken kız bakışlarını kendi gözlerine çevirdi. Sakin bakıyor ve gülümsüyordu. Güvenilir olduğuna kanaat getiren Rox kızın yeni uzattığı eline baktı. Gülümsedi.

" Okula tamamen tesadüf eseri gelmiş acemi bir avcı..Yuuki.. Tanıştığımıza sevindim. "

Elini yavaşça uzattı ve kızın elini kavradı. Bunu yapmayalı uzun zaman olmuştu. Kavradığı eli hafifçe sıkarken kızın sesini yine duydu.

" Peki sizin adınızı öğrenebilir miyim? "
" Elbette. Ben Roxira. Rox... " dedi gülümseyerek.

" Tesadüf eseri derken ne demek istediniz? "

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur C.tesi Ara. 12, 2009 6:28 pm

Rüzgar saçlarını savurmaya devam ederken Yuuki,karşısında ki vampirin elini sıkmasıyla birlikte biraz rahatlamış gibi olmuştu..En azından artık kendisini tuhaf hissetmesi için bir neden yoktu..Vampir kendisini dışlamamış ve hatta ismini söylemişti..

Roxira..

Yuuki,bir anda kendisine yöneltilen soruyla şaşırmıştı..Ama parmağını çenesine koyup bir müddet düşündü ve sonrasında aklına bir fikir gelmiş gibi işaret parmağını yüzünün yanına getirerek;
'Doğrusu bu okulda vampirlerin ve insanların bir arada yaşadığını bilmiyordum Rox-kun..Ah bu arada sana Rox-kun dememde sakınca yoktur umarım...Her neyse buraya üstadım Yagari-sensei tarafından gönderildim..Zannedersem okul müdürüyle eski arkadaşlar..Avcılık yeteneğimi geliştirmekten bahsediyorlardı sanırsam..'

Yuuki bir an için tekrar göle çevirmişti bakışlarını..Rüzgar, tekrar uzun saçlarını savurmaya başlamıştı..Ah bazen kontrol etmek çok zor oluyordu! Ama kız buna aldırmadan sakin bir ses tonuyla konuşmaya devam etti;
'Doğrusu avcılık pek ilgimi çekmiyor..Ama yine de Yagari-sensei'ye minnettarım.. O ve beni çocukken bulan vampir olmasaydı büyük olasılıkla vampirlerin varlığını bile bilmiyor olacaktım...'
Ve tekrardan atmosferi değiştirerek neşeli haline dönmüştü;
'Ve öyle olsaydı burada oturup seninle konuşamazdık öyle değil mi Rox-kun? Bu yüzden mutluyum..'
diyerek tatlı tatlı gülümsemeye devam etti..

Yuuki gülmeyi severdi..Olayları güzel tarafından görmeyi severdi..Ve her şeyden önemlisi, konuşabildiği herkesi severdi.. Yapacak birşey yoktu..Doğası böyleydi sadece..Ve bu şekilde kabullenilmesi gerekiyordu...

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur Paz Ara. 13, 2009 4:35 pm

Roxira Yuuki'nin yüzüne bakıyordu sessizce. Kız, sorduğu sorunun cevabını düşünürken düşünceli bir tavır takınmıştı. Bu şirin kızın ruh hâlinin bu kadar çabuk değişebilmesi, Roxira'yı güldürüyordu. Biraz önce gülümseyen o şirin kız şimdi vereceği cevabı düşünürken parmağını çenesine koymuş, ciddi bir ifadeyle Roxira'ya bakıyordu. İlginç bir kızdı; hem de her yönüyle. Şu havayı koklayarak statüsünü tahmin etme hareketi gibi mesela... Rox bu yeteneğin nereden ve nasıl geldiğini merak etmekten alıkoymaya çalışıyordu kendini. Eğer bu sorulara kendini bırakırsa, kızın beynini açıp inceleyene kadar rahatlayamazdı. Çünkü okduğu tarih kitaplarında avcılardan hiçbirinde böyle bir yetenek olduğunu görmemişti. Bakışlarını gölün üzerine çevirdi. Gölün suyu hafiften çalkalanıyor, rüzgâr da giderek şiddetleniyordu. Küçük bir fırtına Akademiyi sabah saatlerinde vuracak gibi görünüyordu. Rox tekrar Yuuki'ye baktı. Kız bu arada cevabı bulmuş gibi parmağını kaldırmı gülümsüyordu.

'Doğrusu bu okulda vampirlerin ve insanların bir arada yaşadığını bilmiyordum Rox-kun..Ah bu arada sana Rox-kun dememde sakınca yoktur umarım...Her neyse buraya üstadım Yagari-sensei tarafından gönderildim..Zannedersem okul müdürüyle eski arkadaşlar..Avcılık yeteneğimi geliştirmekten bahsediyorlardı sanırsam..'

Roxira kızın neden buraya geldiğini az çok anlamıştı. Yagari'yi uzaktan da olsa tanıyordu. Güçlü bir avcıydı. Yuuki Yagari'yi 'üstadı' olarak nitelemişti. Rox'un bildiği kadarıyla Yagari, en son 12 sene önce yanına bir avcı çırağı almıştı. Ondan sonra da bir daha küçük avcıları eğitmemiş, gelen teklifleri de hep reddetmişti. 12 sene sonra, yanına bir kız alıp onu eğitiyor, sonra da Yönetici Kaien Cross'un yanına kendisini geliştirmesi için gönderiyordu. Evet, kızın biraz önce Rox'un üzerinde sergilediği yeteneği gerçekten özel olmalıydı; yoksa kendisini geliştirsin diye Kaien Cross'un yanına gönderilmezdi. Rox kıza karşı temkinli davranmaya karar verdi. Kız ne kadar tehlikeli gibi görünmese de, etrafındaki insanlar tehlikeliydi. Kızın bir vampirle kurduğu arkadaşlık ilişkisi, kötü sonuçlar doğurabilirdi. En azından bu arkadaşlığı herkesin gözü önünde ilerletmemeleri gerekiyordu. Yoksa Kaien ya da yatakhane başkanlarından birisi, onu yanına çağırır ve ufak bir konuşma yaparak Rox'u uyarırlardı. Roxira'nın böyle bir muamele görmeye niyeti yoktu. Dolayısıyla kızla çok yakın olmamaya, ona çok fazla yaklaşmamaya karar verdi. Bu sırada Yuuki'nin ince sesini ve şirin gülüşünü yeniden duydu.

'Doğrusu avcılık pek ilgimi çekmiyor..Ama yine de Yagari-sensei'ye minnettarım.. O ve beni çocukken bulan vampir olmasaydı büyük olasılıkla vampirlerin varlığını bile bilmiyor olacaktım... Ve öyle olsaydı burada oturup seninle konuşamazdık öyle değil mi Rox-kun? Bu yüzden mutluyum..'

Roxira gülümsedi. " Evet, haklısın. "

Rox, bu karışık konunun daha derinlerine inmek istemediği için daha fazla soru sormadı. Herkes kendi işine bakmalıydı ona göre. Kimsenin işi, bir başkasını ilgilendirmezdi. Yavaşça ayağa kalktı. Üstünü başını şöyle bir düzelttikten sonra rüzgârla dağılan saçlarını gözlerinin önünden çekere hâlâ bankta oturan Yuuki'ye baktı. Tekrar gülümsedi.

" Artık senin de benim de gitme vaktimiz geldi. Dersi daha fazla asmasam iyi olacak. Sen de uyu artık. Okul sıralarında uyuman sağlıklı değil. " Roxira bu söylediklerine biraz şaşırmıştı. Bir insana önem vermeye mi başlamıştı yoksa? Ya da bu yaptığı ukalalık mıydı? Omzunu silkti ve tekrar konuştu. " Haydi, seni odana kadar geçireyim. Bu saatte dışarısı biraz tehlikelidir. "

Arkasını dönüp, Yuuki'nin arkasından gelmesini ümit ederek Güneş Yatakhanesi'ne doğru giden patikaya girdi ve yürümeye başladı.

Konu: Geri: Sessizliğin Gölgesindeki Huzur Paz Ara. 13, 2009 5:06 pm

" Sen de uyu artık. Okul sıralarında uyuman sağlıklı değil. "

Yuuki gözlerini devirerek hafifçe mırıldandı;
'Ya ya sen onu horlayan eski oda arkadaşıma anlat..'

Ama üzerinde fazla durmadan Rox'un arkasından ayağa kalktı ve eteğini düzeltti..

" Haydi, seni odana kadar geçireyim. Bu saatte dışarısı biraz tehlikelidir. " dedikten sonra arkasını dönüp yürümeye başlamıştı...Yuuki yanaklarını şişirdi ama itiraz etmedi..Rox, kendisini güneş yatakhanesine kadar götürmüş ve oradan da dersliğe doğru ilerlemeye başlamıştı bile..Yuuki,arkasından el sallayarak bağırdı;

'Tanıştığımıza memnun oldum Rox-kun!'

Daha sonra da kafasını yukarıya doğru kaldırıp tepedeki aya baktı..Çok güzel gözüküyordu..Hemen sonrasında da odasına geri döndü...

» Serin Bir Huzur...