Sıkıcı Bir Öğleden Sonra

Konu: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra Paz Ara. 13, 2009 8:49 pm

Sıkıcı bir gün...İnsanlar etrafına bakıyor,yemeklerini yiyor ve arkadaşlarına gülümsüyordu.Bunların arasında Aki sakince başını çevirerek arkasına baktı.Normal gündüz sınıfı öğrencileri...Asla bir gece sınıfı öğrencisi göremeyecekti.Onlardan birisiyle çıkmak,en azından konuşmayı çok istese bile o fan kızlardan birisi değildi.Ancak bazen Aki bile onları görmeye gidiyordu.Ancak çok büyük derecede utanarak üzgün bir şekilde geri dönüyordu.Bu yüzden onlardan birini belki göremeyecekti.Gece sınıfı öğrencileri...Güzel tenleri,çekicilikleri ve inanılmaz tavırları...Onlar tamamen müthişlerdi Aki için.Kızlar düşünülemez derecede güzellerdi.Gece sınıfı öğrencilerinden hiçbiri o kızlar varken kendilerine bakmazlardı.Bu düşüncelerin içinden kurtularak yavaş ve umutsuzca önüne baktı Aki.

Önünde yemek bile yoktu ancak mutsuzca oturuyordu masada...Cebinde yemek fişi olsa bile şimdilik biraz daha dinlenmeli ve biraz da düşünmeliydi.Kısa ve umutsuzca iç çekti.Başını yavaşça masaya koyarak oturmaya devam etti.Sıkıntılıydı.Mutsuz...Sade ve sessiz...Masasında kimse yoktu.Bir arkadaşıda yoktu...Bir arkadaş istiyordu ancak asla bir insanın yanına giderek konuşacak kadar cesareti olmamıştı.Belki biraz cesareti olsa kalkarak onların yanına giderek "Bende yanınıza oturabilir miyim?" derdi sevimli bir sesle.Kızlarda büyük ihtimalle ona "Elbette " derdi gülümseyerek.Hızlıca ayağa kalkarak kafeteryadaki gişeye doğru gitti."Bir normal menü lütfen" dedi kısık bir sesle.Gişedeki kadın onu anlamamış olmalıydı."Bir normal menü lütfen" dedi biraz daha yüksek bir sesle.Kadın onu anlayarak ona bir tabldot menü vermişti.Aki tepsiyi alarak masasına geçmiş ve çoktan oturmuştu.Zamanının sakin geçeceğini düşünerek serbestçe ancak yavaş bir şekilde yemeğini yemeye başlamıştı.Yavaş ve sanki utanarak yemeğini yiyor gibiydi.Başını eğmiş ve lokmalarını küçük hamlelerle yiyordu.

Konu: Geri: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra Cuma Ara. 18, 2009 9:29 pm

Roxira yavaşça Kafeterya kapısından içeri girdi. Üzerinde bir gece sınıfı üniforması vardı. Sol koluna Gardiyan olduğunu belirten sombolik işareti takmıştı. Yüzüne çarpan güneş yüzünden gözlerini sinirle kısmış, yüzünü tiksintiyle buruşturmuştu. Lacivert saçlarını omuzlarına doğru serbest bırakmıştı. Elleri ceplerindeydi. Başını hafifçe öne doğru eğmişti. Güneş ışığında bile, oldukça havalı görünüyordu.

Yatağına uzanmış ama uyuyamamıştı. Uyumak için müzik dinlemiş, dikkatini dağıtmak için resim yapmıştı fakat uykusu bir türlü gelmemişti. Bu yüzden de ayaklanmış ve gündüz vaktinin nasıl olduğunu merak ederek dışarı çıkmaya karar vermişti. Gündüz sınıfı öğrencilerinin günlük yaşantılarının nasıl olduğunu hep merak ederdi zaten. Onların düzenli hayatları hakkında birkaç şey biliyordu. Mesela her öğrenci zil çaldığında derste olmak zorundaydı. Her öğrencinin uyması gereken, gerçekten katı kurallar vardı. Rox, ister istemez kurallarla kısıtlanan bir hayatı sıkıcı buluyordu; sınırlandırılmaktan, özgürlüğünün kısıtlanmasından hiç hoşlanmazdı ve hoşlanmamıştı. Annesi ve babası da boynuna bir tasma geçirmeye çalışmamışlardı. Ailesi olgun vampirlerden oluşuyordu. Ailesindeki neredeyse bütün soylu vampirler açık kafalı olgun vampirlerdi. Bu durum, tabii ki Rox'u da etkilemiş ve onu da açık fikirli bir vampire dönüştürmüştü. Ve böyle bir yapısı olması, olgun kızlardan hoşlanmasına yol açıyordu. Henüz çok fazla olgun kızla karşılaşma fırsatı bulamamıştı. Yani şu ana dek beraber olduğu kız sayısı çok azdı. Daha önce sadece bir kızla çıkmıştı. Onunla çok fazla yürütememişlerdi fakat gerçekten hatırlanmaya değer anıları olmuştu. Rox çok dikkat çekmeden sessizce yemeklerin dağıtıldığı yere doğru ilerlerken yüzündeki tiksinme ifadesi yerini üzgün bir romantiğe bırakmıştı. Gözlerine yerleşen yeni 'boş' bakış, gözlerindeki rengi solduruyordu ve o siyah rengi beyaza dönüştürüyordu sanki.

Aslında Rox eski anılarla kafasını bozmayan bir vampirdi. Geçmişten çok şimdiki zamanı düşünürdü. Geleceğe de çok önem vermezdi; aklında geleceğine dair birkaç planı vardı ve bu ona yeter de artardı bile. Geçmişte yaşanan olaylardan etkilenmemeyi öğrenmişti. Ne kadar küçüklüğünde arkasında bırakması gereken ağır travmalar olmamış olsa da hayatının geri kalan kısmında geride bırakması gereken çok şey olacağını biliyordu. Hayat, her canlının önüne değişik türde serüvenler çıkarıyordu. Kimse bu serüvenlerin ne olabileceğini bilmiyordu. Bu yüzden de Rox, ayağını denk almayı seçmişti. Büyük olayların onu etkilemesi mümkündü fakat zaman her şeyin ilacıydı ve Roxira'nın bir vampir olarak bol bol zamanı vardı. Rox, bu aklına gelince gülümsemekten alıkoyamadı kendini. Bol bol zaman... istemediğin kadar bol.

Öğrencilerin arasından dikkat çekmeden sıyrılarak ilerledi ve yemek dağıtılan noktaya geldi. Genel mönüden bir tepsi alırken yemek dağıtan orta yaşlı insan kadının şaşkın bakışlarını görmezden geldi. Tam kendine güvenli olabileceğini düşündüğü bir masa seçmiş ve oraya doğru ilerliyordu ki ensesinde hissettiği bakışlar onu durdurdu. Gözlerini kapattı ve endişeli bir ifade ile dudağını dişledi. Arkasından yükselen küçük çığlıkları duymazdan gelebilmek için çok uğraşıyordu. Ne sanıyordu ki? Hayatında gündüz dolaşan bir gece sınıfı öğrencisi görmemiş siyah üniformalı kızlar arasından tam bir soylu gece sınıfı öğrencisi olarak beyaz üniformasıyla geçip de fark edilmeyecekti sanki. Kaşlarını çattı hafifçe ve kendini tutamayıp arkasına baktı. Yemeklerini bitirmiş bir grup genç kız gözleri faltaşı gibi açılmış bir şekilde Rox'a bakıyorlardı. Rox tekrar önüne döndü ve onları görmezden gelmeye çalışarak gözüne kestirdiği masaya doğru ilerledi. Arkasından gelen ve giderek büyüyen kız grubu, keyfini kaçırmış olsa da bunu göze almıştı. Aslında odasından çıkmadan önce birçok kez sormuştu bu soruyu kendisine. Ve sonunda buna cesaret etmiş ve çıkmıştı.

Sessizce boş masaya oturdu. Bakışlarını tepsisinden kaldırdı ve masada yalnız olmadığını gördü. Gerçekten -bu nasıl mümkün olabiliyordu bilmiyordu- çok güzel bir kız tek başına oturmuş yemeğini yiyordu üzgün üzgün. Geldiğini fark etmemişti belki de. Birazdan fark edecek ve aynı hayran bakış onun gözlerinde de oluşacaktı. Rox'u asıl şaşırtan, o kızda çekici bir şeyler bulabilmiş olmasıydı. Bir soylu vampir olarak elde edemeyeceği çok fazla kız yoktu, ama o gidip bir gündüzcüyü 'hoş' mu buluyordu yani? Gözlerinde beliren soru işaretleriyle yemeğine indirirken bakışlarını kıza kendini belli etmek için bir şey demedi ya da yapmadı.

Konu: Geri: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra Cuma Ara. 18, 2009 10:43 pm

Ue etrafına bakınmaya devam ederken arkasından gelen adamın soğuk hissine kapılmıştı.Bu öyle normal olmayan ve herhangi birşeye benzemeyen bir soğukluktu.Bir anda ürpermişti ve başını önüne eğip yemeğini yemeye devam etti.Kısa bir süre sonra adam gelip masasına oturmuştu.O gece sınıfının gardiyani...Siyah uzun saçlı....Görünümü etkileyici nitelikte olan Roxira....Bir anda Aki çatalı boğazına kaçırır gibi olmuştu.Yemek bile boğazında kalmıştı ve aniden öksürmeye başladı.

İnanamıyordu.Birçok kız öğrenci arkasından Roxira'ya bakıyordu.Ve şimdi o tüm ihtişamıyla karşısında duruyordu.Öksürmeye devam ediyordu.Kıpkırmırmızı kesilmişti.Nefes alamamıştı bir an için.Biraz düzelmeye başlamıştı.Hızlıca masada duran bardağı kaparak tek hamlede suyu hızla içti.Biraz nefes almaya başlamış gibiydi.Yavaşça nefes almaya başladı.

"S-s-s-siz benim masamda....?!Bu-bu nasıl olabilir?!"

Şeklinde kekelemeye başlamıştı.Ne diyeceğini bilemiyordu.Karşısında o duruyordu!Siyah saçları,beyaz teni ve alımlı duruşuyla o!Okula geldiğinden beri izlediği ancak asla yaklaşamadığı ve umudunu kestiği kişi!Başını salladı ve etrafına bakındı.Parmağını hafifçe uzatarak ona yani onun olduğu düşündüğü şeye değdi.Sıcak...Evet gerçekten o'ydu.

"Ö-Özür dilerim....Yemeğinize devam edin"

Kekelemeye devam ediyordu.Birşey demesede yüzü kızarmış ve heyecandan yemek bile yiyemeyecek hale gelmişti.Kıpkırmızı bir yüzle titreyen eliyle tutamadığı çatalıyla yemek yemeye çalışıyordu.Eli heyecandan o kadar titriyordu ki yemeğini bile yiyemiyordu.Ne yaptığını şaşırmıştı

Konu: Geri: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra C.tesi Ara. 19, 2009 4:29 pm

Roxira, çekici yüzüne ve vücuduna hedefe kilitlenen füzeler misali kilitlenen bakışları umursamadan yemek yiyordu. O kızları gerçekten hiç mi hiç umursamıyordu. Onları etkileyen şey yakışıklılığından çok her vampirde statüye bağlı olarak artan hipnoza benzeyen inanılmaz çekicilikti. Bu çekicilik, vampirler üzerinde de bazen etkili olsa da en etkili olduğu alan insanlardı. Roxira, sırf bu yüzden kendisinden etkilenen kişilerden hiç hoşlanmazdı. Rox, kendisini kendisi olduğu için sevebilecek bir kız arıyordu ve henüz önüne sadece bir vampir kız çıkmıştı onu olduğu gibi göründüğü için seven. Bundan fazla çıkacak gibi de görünmüyordu zaten.

Bu sırada karşıdan gelen öksürük sesleri Roxira'nın bakışlarını yemeğinden ayırmasına ve ilginç bir bakışla karşısındaki kıza bakmasına sebep oldu. Kız boğuldu boğulacak gibi duruyordu. Gözlerini hafifçe kıstı ve kızın boğazından aşağıya ilerleyen küçük çatalı çekip çıkartmasını izledi biraz eğlenerek. İnsanların vampirler karşısında böyle gülünç durumlara düşmesini izlemek, gerçekten en azından bir vampir için oldukça eğlenceli bir durumdu. Roxira da gülmek istememesine rağmen kendini tutamayıp gülümsemişti. Kızın gözlerine yerleşen utanç, heyecan ve korku Roxira'nın gülümsemesinin silinmesine sebep oldu. Eski umursamaz tavrına geri dönerken kız zar zor nefes alarak konuşmaya çalıştı.

" S-s-s-siz benim masamda....?!Bu-bu nasıl olabilir?! "

Roxira sessizce kıza bakmaya devam ederken kız şaşkın şaşkın etrafına bakındı bir süre. Sonra tereddütlü bir şekilde ileri doğru uzandı ve parmağıyla Rox'un eline dokundu. Roxira'nın elinden başlayarak tüm sinir uçlarına kadar yayılan his ürpermesine sebep oldu. Kız elini hızla geri çekti ve gözlerini biraz daha büyüterek Roxira'nın yüzüne baktı.

" Ö-Özür dilerim....Yemeğinize devam edin. "

Roxira gülümsedi. İçten bir gülümsemeydi. Neden böyle bir şekilde gülümsediğini bilemedi, ama üzerinde de çok durmadı ve yemeğini yemeye devam etti. Göz ucuyla kızın ellerinin titrediğini görebiliyordu. Kız çatalı bile tutamıyordu. Biraz üzgün bir şekilde çatalını tepsiye bıraktı ve kıza bakarak konuştu.

" Eğer rahatsız oluyorsanız, masanızdan kalkabilir ve başka bir masaya geçebilirim. Yemek yerken kimsenin rahatsız olmasını istemiyorum. "

Bu sırada kendisine hayran hayran bakan kızlara pis bir bakış atmıştı...

Konu: Geri: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra C.tesi Ara. 19, 2009 4:40 pm

" Eğer rahatsız oluyorsanız, masanızdan kalkabilir ve başka bir masaya geçebilirim. Yemek yerken kimsenin rahatsız olmasını istemiyorum. "

Aki bir anda kalmıştı.Elindeki çatalı düşürerek ellerini iki yana sallamaya başlamıştı.

"Hayır hayır!Öyle değil.Yani şey ben...Ah...Yok oturun bir sakıncası yok...Sadece...Benimle oturursanız kızlar arasındaki popüleriteniz düşer...Yani...O yüzden..."

Dedi üzgün ve birazda karışık bir sesle.Aslında doğru söylüyordu.Öyle çok popüler bir kız değildi.Hatta neredeyse 1-2 arkadaşı vardı.Bu yüzden kimse onunla konuşmayı fazla sevmezdi.Aslında kötü biri değildi.Sadece çoğu kişi onun çok saf olduğunu hatta bazen kndilerini anlamadığını düşünüyordu.Ancak Aki onları çok iyi anlamaktaydı.Kızların söylediği lafları anlamamazlıktan gelerek onlar gibi olmamaya çalışıyordu.

Hafifçe başını eğerek üzgün bir ifadeyle yerden çatalını aldı ve yavaşça kafeteryaya doğru giderek yeni bir çatal aldı ve yavaşça masaya oturdu.Yemeğini yemeye devam etmeye başlamıştı.Hatta artık yanındaki Roxira'yı takmıyordu.Belkide bu daha iyiydi çünkü asla olamayacak birşeye bel ağlamak Aki için her zaman üzücü sonuçlar doğuruyordu.Böylesi onun için daha iyiydi.

Konu: Geri: Sıkıcı Bir Öğleden Sonra C.tesi Ara. 19, 2009 9:13 pm

Roxira üzgün bir şekilde kıza bakmaya devam ederken kız elinden çatalını düşürdü. Çınlama, gerçekten sinir bozucuydu. Roxira yüzünü buruşturmamak için kendini zor tutarak kıza bakmaya devam etti. Kız, ellerini heyecanlı bir şekilde olumsuz anlamda sallarken saçları bir o yana bir bu yana uçuşuyordu. Roxira gülümsedi. Kızın bu hâli, onu nedense mutlu etmişti. Neden böyle mutlu hissettiği hakkında en ufak bir fikri yoktu ama. Genellikle gündüz sınıfı öğrencilerinin bu gülünç durumlarına çok gülmez, daha çok üzülürdü. Bu cılız dirençli varlıkların köleleştirilmesi ve kullanılması gerçekten çok kolaydı vampirler için. Neyse ki, geçmişte böyle emelleri olan bütün vampirler yeryüzünden silinmişlerdi. Bazıları avcılar ve safkanlar tarafından infaz edilmiş, bazıları da kayıplara karışmış ve bir daha da ortalarda görünmemişti. Ama, neredeyse isteyen her soylu vampir ve safkan insanları kendi hizmetkârı olarak kullanabilirdi. Bu çok dengesiz bir durumdu. Vampirlerin kan içme dürtüsüne direnmesi gibi bir şeydi bu... Köleleştirilmenin gerçekleşmemesi, vampirlerin hipnoz etkilerini kendilerine saklamasından geçiyordu. Gerçekten tehlikeli bir durumdu. Bu hipnoz etkisinin nasıl kaldırılabileceğini birçok bilimci araştırmış ve araştırıyor olsa da, henüz bulunamamıştı. Zaten bu bulunsa da çoğu vampir insanlar üzerinde yarattıkları etkiden hoşlandığı için bulunan 'tedaviyi'(!) kullanmazlardı. Roxira düşünceleri arasında boğuluyormuş gibi hissederken kızın güzel sesi onu düşünceleri arasından kurtardı ve gerçek dünyaya geri dönmesine yardımcı oldu. Gülümseyerek kıza bakmaya devam etti kızı dinlerken.

"Hayır hayır!Öyle değil.Yani şey ben...Ah...Yok oturun bir sakıncası yok...Sadece...Benimle oturursanız kızlar arasındaki popüleriteniz düşer...Yani...O yüzden..."

Roxira'nın kaşları çatılır ve yüzündeki gülümseme solarken kız bakışları yerde, çatalını aldı ve yeni bir çatal almak için yemekleri dağıtan kadının yanına doğru uzaklaştı. Rox, kendisine yaklaşmaya çekinen kızlara sinirli bir şekilde baktı ve onları istemeden de olsa sindirdi. Kızlar bir korkmuş görünüyordu. Rox bakışlarını yaklaşan kıza doğru çevirdi ve mırıldandı sessizce.

" Demek burada da ayrım var. "

Kız karşısına oturup yemeğine döndüğünde Roxira da bakışlarını yemeğine indirdi. Yemeğini bitirmek üzereydi. Fakat içinden bir ses, kızla sohbet etmesi ve onun sinirini düzeltmesi gerektiğini söylüyordu. Bu sesin nereden geldiği ise bir muammaydı. Roxira, kendisine şaşırıyordu. Bir insan kızını nasıl oluyor da düşünebiliyor, önemseyebiliyordu? İnsanların küçümsendiği bir vampir topluluğu arasında yaşadığı doğruydu ve daha önce bir insana değer verdiğini hissetmemişti. Fakat bu kızda farklı bir şeyler vardı. Bu kızda onun ruhunu kıpırdatan gerçekten ilginç bir şey vardı. Avcıymış ya da vampirleri biliyormuş gibi görünmüyordu; ve Roxira'nın etkisine de kapıldığı doğruydu. Belki bir çeşit avcılık yeteneği de vardı... Bu mümkündü. Ama bunlar dışında, bir insandan farklı neyi olabilirdi ki? Roxira gözlerini kısarak kıza baktı bir süre. Belki de zihninin bir köşesinde yer edinmiş bir anıydı kız ona tanıdık gelen. Ama hayır, onu daha önce hiç görmemişti. Peki, içindeki bu kıpırtılar neydi? Kaynağı neydi? Nereden geliyor, nereye gidiyordu? Roxira, bu soruların yanıt bulması için kendine biraz zaman tanımaya karar verdi.

" Kızlar arasındaki itibarım benim için önemli değil. Fakat, sizi böyle üzgün görmek nedense beni de üzdü. Diğer hemcinslerinizden çok da farklı görünmüyorsunuz. Sizi onlardan ayıran nedir? "

Meraklı ve hafiften üzgün bir bakışla kıza bakarken cevap bekledi.