Asaletin Kanıtı

Koridorlarda öylesine yürüyordu. Nereye gittiğini veya neden gitttiğini bilmiyordu. Boş boş yürüyordu yine de. Burnuna gelen kan kokusu yakınlarda bir yerde safkan olduğunu gösteriyordu. İki yandan topladığı ipeksi pembe saçları omzunun arkasındaydı. Yürüdükçe dalgalanıyordu. Yüzünde hiç eksik olmayan o büyük gülümsemelerden biri vardı. Sanki her zaman gülümsemek zorundaymış gibi hissediyordu kendini. Morali bozuk bile olsa; kendisi her zaman neşeli olmak zorunda, acısını kimseye göstermemek zorundaydı. Canı acısa bile insanların arasında güler, ancak tek başına kalınca ağlardı. Belki de acılarını kimseye göstermemek için hep gülüyordu. Bunları düşündükçe başı eğiliyor yüzündeki gülümseme kayboluyordu. İçi titremişti nedense. Derin bir nefes aldı ve yüzüne sevimli bir gülümseme yerleştirip tekrar başını kaldırdı. Koridorun köşesinden döndüğünde karşısında, daha demin kokusunu aldığı safkanı gördü. Ondan çok bahsetmişlerdi Chiyo'ya. Adı neydi.. Hmm.. Kaname olmalıydı.. Evet evet.. "Merhaba Kaname-san!" dedi canlı bir tonla. Artık yalandan gülümsemeye o kadar alışmıştı ki gözlerinin içi bile gülebiliyordu. Kendisi bu akademiye yeni gelmişti. Bu yüzden henüz herkesle tanışma fırsatı edinememişti. "Nasılsınız?" dedi aynı neşeli haliyle.

Yüzündeki boş ifade kaybolmuş gülümseyen, sevimli, ama bir o kadar da asil bir ifade almıştı. Sanki birden bire ruh hâli kökünden değişmiş gibiydi. Bakışları bir anda yumuşamış, etkileyici bir hâl almıştı. Çok farklı bir kişiliğe bürünmüştü sanki. Kahverengi, derin gözlerinde ne kadar arasa da bir samimiyet bulamıyordu. Belki de şu ana kadar sürekli duygularını bastırmıştı kim bilir? Kendisi 'böyle' olmayı reddetmiş ve duygularını - sadece iyi olanları - her zaman insanlara belli etmişti. Daha doğrusu; her zaman mutlu olabildiğini göstermişti tüm insanlara ve vampirlere. Üzgün olduğu zamanları bir tek Zero biliyordu, onun omzunda sarsılarak ağladığında hiç olmadığı kadar güvende hissetmişti. Ondan hiç bir şeyini saklamamıştı. Onu manevi kardeşi olarak görüyordu, hiç sahip olmadığı bir kardeş.

Düşüncelerinden kurtulmasını sağlayan, dengesini kaybedip cama çarpan bir alaycı kuşuydu. Bir anda irkilmiş ve gözlerini hemen caman çevirmişti. Kuşun çarptığı yerde beyaz, büyük bir leke oluşurken kuş önce yalpalayıp havalanmaya çalışmış, sonra da hızlıca uzaklaşmış ve sürüsüne yetişmişti. Sanki hiç beklemediği bir haber almış gibiydi yüzündeki şaşkınlık. Elini nazikçe tutup öpen Kaname'ye çevirdi yüzüne. Şaşkınlığının biraz daha artmasını beklerken şaşılacak bir şekilde yüzündeki ifade yumuşamış sevecen bir gülümsemeye dönüşmüştü.

" Bir safkanın nasıl olması gerekiyorsa, öyleyim hanımefendi. Resmî olarak tanıştırılmadık. "
Sesinden olağandışı bir sadelik ve naziklik sezmişti Chiyo. Kaname'nin yüzündeki gülümsemede fazla belli olmayan bir içtenlik yakalayabilmişti bu sefer.
" Ben Kaname Kuran. Hizmetinizdeyim... Peki siz kimsiniz? "
Kendisini tanımamasına şaşırmamıştı. Henüz yeni gelmişti bu okula ve pek tanındığını söylemezdi kimse. Ama tanıştığı kişilerin çoğu ile çok iyi anlaşmıştı. Pek tanınmayan ama çok sevilen tiplerdendi herkesin gözünde. Baş parmağını kendine çevirdi ve kocaman gülümsedi. Neşeli tonuna neşe katarak adını söyledi.
"Ben Chiyo. Shizuoka Chiyo! Tanıştığımıza sevindim." diyor formaliteyi bozmadan. Sonra biraz eğilip ona yaklaşarak: "Gerçekten sevdindim!" diyor şaka dolu, çocuksu bir tonla.

Ruka'nın hala üzerinde bıraktığı o tatlı sadık his onu aşk sarhoşuna çeviriyordu. Adımları abartılı olmasa bile çaprazlanıyordu. Yüzünde yaşadığı her saniyenin izleri vardı. İçten ama minik bir gülümseme, Ruka'ya her nefesinden minnettarlığını gösteren kısık bakışlar... Hayatında yaşamak için başkalarının ısrarıyla değil kendi soktuğu nedenler olması ne hoştu... Aklından geçen tek konu pekala Ruka değildi, ancak diğerleri geceye sıkıcı bir moral rengi kattığı için Ruka ile gülümsüyordu. Her şey güllük güneşlikken ne diye gidip belaya parmak atsın ki?

Koridor dönüşüne yaklaştıkça neşeli diğeri de asilce ses tonuna ne alçaltıp ne yükselten iki kişinin konuşmalarını duydu. İki kişinin konuşmasına karışmak veya onları dinlemek büyük kabalık olurdu. Ancak merakı onların kim olduğunu deli gibi kendine soruyordu. Duyduğu diğer vampirlerden farkı hemen görülen ve değerini her yerde belli eden kan kokuları ikisinin de saf kan olduğunu söylüyordu ona. Şimdi daha da artıyordu merakı. Akademide hiçbir safkanla karşılaşmamış, sadece uzaktan görmüşse görmüş o da yoksa sadece onlar hakkında konuşulanları duymuştu. Geri tepilmesi ahmakça olacak bir fırsattı bu belki de... Ama safkan kişiliği hala nezaket diyerek onu kilitliyordu. Ondan gizli safkan toplantısı mı yapıyorlardı yoksa?

Muzipçe kaşlarını çattı ve buruk bir gülümsemeyle koridor bitimine sırtını yasladı. Duyduklarına göre onlarda yeni tanışıyorlardı. Bir şey kaçırmış olamazdı. Parti yeni başlıyor olmalıydı. Hala çelişki yaşayan istek iradesinin tarafları onlara kendini göstermesi ile sadece onların koridorun sonunda dinlemesiydi. Dinlemek daha ağır mı basıyordu ne? Muhtemelen onun kokusunu duymuşlardı ya da ayak seslerini işitmişlerdi. Yani pek de gizli değildi. Bu da onun sabıkasının suçlu yüzdesini azaltıyordu.

Pembe saçlı neşeli ve diğerlerinden ayrı kişilik özelliklerine sahip safkan kızın arkasındaki uzun boylu endamının yanında kendine hayran bırakan kişisel özelliklerinin artısı görünüşe sahip Kanameyi fark etti. Gülümsemesi büyüdü. Ne büyük karşılaşmaydı bu böyle... Rukasının o olmadan önce hoşlandığı safkandı bu. Baştan aşağı süzüp rakibinin dişli olduğunu gördü. Kuranların bu güçlü ve bakışının arkasında bambaşka bir gizem abidesi dünya saklayan Kaname'ye düşmanca duygular beslemese de tatlı bir rekabet meltemi tenine değiyordu.

Kendini ortaya çıkarmak için onların fark etmesini bekledi. Tepkilerini merak ediyordu. Önemle harcı sıvanmış bir konuşmayı bölüyor olabilirdi. Bu gece kendine gelen güvenin taşma zamanı yakın olabilirdi. Sırtını dikleştirdi ve fark edecekleri zamana hazırlanmak için boğazını temizledi. Okul kravatını düzeltip girişi nasıl yapacağı hakkında düşünmeye başladı. Sürekli ilk görüş diye beynini yemişlerdi. İlk tanışma, ilk düşünce her zaman önemliydi. Bu türdeşlerine normalliğinden daha da iyi görünmek istiyordu.

out: insan(?) bir konuşur yaa -_-
in:
Bu kadar açık sözlü ve neşeli olması ona da garip gelmişti anlaşılan; hâlâ kendisine garip gözlerle bakıyordu. Ama Chiyo kendisini böyle kabul etmiş ve insanlara bunu göstermişti; bu başarısını bir kaç göz yüzünden çöpe atacak değildi ya. Herkesle samimi olmak istiyordu; bunun nesi yanlıştı? İnsanlar ve vampirler arasında sevilmek istiyordu; bir gün yapayalnız kalmaktan korkuyordu. Acé'siz, Zero'suz, Ruka'sız, Rin'siz, Yuuki'siz bir hayat yaşamak istemiyordu. Chiyo'ya şekil veren onlardı sonuçta. Chiyo'yu 'Chiyo' yapan tüm bu arkadaşlarıydı; insan veya vampir, fark etmez, onlar birer canlıydı sonuçta; kendi iradelerine sahip, kendi düşüncelerine sahip çeşitli canlılar. Neydi vampirlerle insanları bu kadar düşman kılan? Biraz(!) kan içtik diye mi tüm bunlar? Asla kanını içtiğim kişiler, arkasından ağlayacak bir sevdiği olan kişiler olmadı şu ana kadar, olmayacak da. Bir vampirim, ve bazıların gözünce 'duygusuz' imaj çizen safkanlardan biriyim; ama onlardan farklıyım! Bunu ispatladım; gerek gülüşümle, gerek davranışlarımla, gerek arkadaşlıklarımla...

Burnuna iki farklı koku geliyordu. Biri çok tanıdıktı. Ruka'nın hoş kokusuydu bu. Ama kendisi burada olamayacak kadar azdı. Diğer kokuyu ise tanımıyordu; yine de bir safkan olduğundan emindi. Eğildiği yerde doğruldu ve önce Kaname'nin bir yerlere dalmış gözlerine sonra da kokunun geldiğin yöne baktı. Boğazını temizliyor, üniformasını düzeltiyordu. Olduğu yerde kıkırdadı. İlk görüş kendisi için önemliydi; ama bu görüş 'diğer görüş'lerden farklıydı. Chiyo görüntüye değil ruha önem veren bir insandı. Bu safkanın adını bir yerden hatırlıyordu sanki. Elini çenesine götürüp gözlerini biraz kıstı ve ciddi bir ifadeyle bir süre ona dikti gözlerini. Lanet olsun! Bir türlü hatırlayamıyordu adını... Bir yerlerde duyduğundan emindi. Beynini kemiren bu soru işaretini silemiyordu bir türlü.

Gözlerini tekrar Kaname'ye çevirdi. Yüzünde garip bir ifade vardı. Bu gizemli bakışların derinine inemiyordu; ve inmekten de korkuyordu. Onun bu asil safkan havaları Chiyo'nun canını sıkıyordu. Ruhsuz bir insan gibiydi sanki Kaname. Bazen belli olmayan bir gülümseme yanıp sönüyordu dudaklarının çevresinde o kadar. Biraz 'ruh' umuduyla tekrar henüz gelen safkana döndü yüz seksen derece. "Selam, Safkan-kun~!!" dedi melodik bir tonla. Küçükken şarkı söylemeyi çok severdi. Daha çok ninni söylerdi. Sesi tatlı bir his uyandırırdı içinde. Zero küçüklüğünden beri tanıyordu. Bazen ondan ninni söylemesini ister- bu durumlarda yaşlarını umursamazdı- sonra o beceremeyince onun bıraktığı yerden devam ederdi. Yüzündeki neşeli gülümseme yerini nostaljinin huzuruna bırakmıştı. Ne zamandır Zero'yu görmüyordu; neredeydi acaba? İyi miydi? Belki de bir ara odasına uğramalıydı bir şeye ihtiyacı olup olmadığını sormak için. Odalarının hemen yan yana olmasına rağmen birbirlerine pek sık uğramazlardı. Ama Chiyo ne zaman sıkılsa hemen onun odasına gider ve sabaha kadar gülerlerdi. Geçmişteki aptallıklarından, çocukça şakalarından, ve saçma küsmelerinden bahseder; birlikte gülme krizlerine girerlerdi. Ve çoğunlukla Chiyo başını onun omzuna veya dizlerine yatırmışken uyuyakalır; Zero da onu odasına taşırdı. Gerçek bir kardeşi olsaydı bu kadar sevemezdi herhalde onu. Gözleri safkanda, beyni ise küçüklük anılarındaydı. Ama -geriye kalan- tüm duyularıyla safkana odaklanmıştı.Yüzündeki huzurlu gülümsemeyi biraz daha genişleterek sevimli bir hâle getirdi.

"Selam, Safkan-kun~!!"

İlk ona seslenen kişi şu neşeli, vampirlerle bir ilgisi olmayan biri için ilk bakışta asla safkan diyemeyeceği bir kişilik özelliklerine sahip kızdan geldi. İlk kelimenin Kaname'den çıkacağını düşünmüştü. Son zamanlarda tahmin konularında ne kadar da başarısızdı... Yamuk bir gülümsemeyle başını eğdi. Önce ayağını onların bulunduğu koridora attı. Ayağından güç alarak tek hareketle bedeninin tamamını sergiledi onlara. Başını kaldırmadı. Bekledi bir süre.

"Karşılaşmak ne hoş... Kendimi istenmiyormuş gibi hissetsem de-..." sesi tehlikeli biriymiş gibi gizemli ve kısık çıkıyordu. Kafasını hızla kaldırıp direk gözlerinin içine baktı. Çatık kaşları bu amacının başka gösteriş konusuna daha katkı sağlıyordu. Ancak o sadece böyle olmaktan mutluluk duyuyordu... Dudakları aralandı. Koridorun en sessiz anına denk gelmiş olmalıydı ki isteğinden daha fazla sırlı çıkmıştı sesi. "Öyle hissetsem de öyle değil, doğru mu?"

Bu kadar oyun yeterinden fazlaydı. Bakışlarını kısıp kaşlarını serbest bıraktı. Öncekinden daha masum bir gülümsemeyle yanıt vermekti hedefi şimdi. Sürekli bu ruh değişimini insanlar yanlış anlayabilirdi. Sürekli gerçek ruhunu saklayan sinsi bir kişilikti; iç çekişmeler yaşayan, aklında büyük bir planı olan tip... Onunla ilişki kurmaya çalışan insanlara göre bu bir engel sayılırdı. İnsanlar tereddütte kalırlardı ona güvenmeleri konusunda...
"Bir safkan olarak katılmam gerektiğini düşündüm... Eğer ters giden bir olay varsa birlikte halletmeliyiz." dedi yüz ifadesiyle aynı olgunluğa ve güvene sahip sesle. Onlara birkaç adım daha yaklaştı. Önlerinde gözlerini saygısı belli ederek yumup eğildi.
"Affımı kabul buyurun efendim."

Doğrulurken havalanan saçlarını delip geçen bakışları yine safkanların gözlerinin içine bakıyordu. Gerçek duygularını içine saklayan ve muhtemelen gerçek kişiliği gösterdiğinden daha güçlü olan bir safkan kızın neler yapabileceği düşünülemezdi belki de... Güçsüz görünüyordu; beceriksiz bir nebze... Ama o bir safkandı. Ya diğer tüm safkan özelliklerine sahip Kuran varisi? Onun gücü bu kızla karşılaştırılamazdı bile. En ufak bir açık vermiyordu kimseye. Saçlarını savurdu bu karşılaştırmalarla birlikte. Güçleri ne kadar olursa olsun şimdi bunları düşünmenin pek önemi yoktu...