Okula Giriş...

Antremanından sonra ani başlayan yağmur Ruka'yı feci derecede hazırlıksız yakalamıştı. Çalışmasının yarıda kesilmesine içten içe söylenerek yatakhaneye doğru dönmek üzere avludan geçiyordu şimdi. Oysaki gökyüzü antreman sırasında gaeyt açık ve pürüzsüzdü; bir anda bu şimşekler ve yağmur da nereden çıkmıştı?

Pek sevmezdi gök gürültüsünü, yağmuru... Özellikle şimşek sesinden olağanüstü derecede korkardı. Çocukken şimşekleri duyduğunda korkusundan ağladığını hatırlıyordu hep, şimdi ise korkusunu dışarı belli edemese de şimşeklerin bıraktığı o huzursuzluk küçüklüğünden beri daima peşinden gelmişti. Korkmamasını sağlayan tek şeyse artık şimşeklerden korkmamak için yeterince büyüdüğüydü. Gerçi kim severdi ki gökyüzünün bu boğuk gürültüsünü? Bu da ayrı olarak tartışılması gereken bir konuydu belki de...

Üstündeki siyah paltosunun bir de kapşonu olduğu için gayet mutluydu. Antreman öncesi bileğinde her zaman bulundurduğu siyah tokasıyla at kuyruğu yaptığı uzun saçlarının yağmur yüzünden ıslanması fikri kendisini bir sıçan gibi hissetmesi gerçeğini doğuruyordu onda. Hiç sevmezdi o duyguyu... Yağmuru sevdiği tek zaman, yanında sevdiğinin olduğu zaman olabilirdi anca. Ve Ruka antremana çıktığı için onunla beraber dışarıda değildi... Şimşekler çaktıkça Shin'in onu koruyacağını bilme fikri Ruka'yı rahatlatabilirdi, tabii eğer Shin burada olsaydı.

"Aaaaah yaaaaa."

Bir kızın sinirle bağırış sesi, Ruka'nın avlu girişine doğru bakınmasına sebep olmuştu şimdi. Biraz uzakta üstü başı çamur olan bir kız yanındaki ağır bavul yüzünden yere kapaklanmı halde hayıflanıyordu. Yardım etmesi gerektiğini düşündü o an. Kafasında önceden belirlediği rotasını değiştirerek avluya yöneldi ve yerdeki kıza yaklaşınca dauraksadı hemen.

Sağ elindeki kılıç kınını sol eline alıp boşta kalan elini uzattı hemen. "Yardıma ihtiyacın var gibi görünüyor..." dedi hafif bir gülümsemeyle elini yere doğru yaklaştırarak. Siyah şalını omuzunun üstünde tutuyordu sol elindeki kılıcı da arkaya doğru destekleyerek.

Kendisine yardım eli uzatılan kız elini tutarak ayağa kalkmıştı şimdi. "İstersen yardım edebilirim," dedi kıza yan taraftaki bavulu göstererek. Yüzünde hafif bir gülümseme vardı ve ona oldukça yardımcı oalbileceğini düşünüyordu bir yandan...

Başka birinin yardıma ihtiyacı olduğunu görmek ondaki tedirginliği geçici olarak silmişti birden. Bu durumdan memnun kalmıştı, çünkü tedirginliğini ortalığa gösterip rezil olmak pek de hoşnut kalacağı bir durum olamazdı asla...

Karşısındaki ufak kız kapşonunun altından gördüğü kadarıyla çok sevimli biri gibi görünüyordu. Ruka bir an acaba gerçekten taşıyıp taşıyamayacağından şüphelenmişti o kızın o bavuldan. Ama taşıyamayacak gibi görünüyordu, çünkü karşısındaki kız kesinlikle bir vampir değildi ki...

"Şey teşekkürler ve özür dilerim..."

Ruka başta kızın neden özür dilediğini anlaymamaıştı, ama kafasını kendi eline doğru döndürdüğünde bu özre sebep olan çamur akıntısının varlığı onu hiç de rahatsız etmemişti. "Özür dilenecek bir şey yok kesinlikle," dedi elindeki çamuru paltosuna silkeleyerek. Nasıl olsa odasına varınca paltosunu makineye atacaktı, ufak bir çamuru bu ıslaklığın ortasında hiçbir şekilde sorun edemezdi.

Kızın hızlı hareketlerle bavulu yerden kaldırdığını görünce hafiften şaşırdı, belki bavul göründüğü kadar ağır değildi ya da o kızın fazla güçsüz olduğunu düşünmüştü. Yine de kızı burada öylece bırakma gibi bir niyeti yoktu elbette.

"Ben Sona...ımm sadece Sona soyadım yok yani..."

"Ben de Ruka Souen.. Tanıştğıma memnun oldum. Ama burada seni bavulla bırakma gibi bir niyetim yok elbette; yatakhanene kadar taşımamız hiçbir sorun oluşturmayacaktır benim için..." Buradaki bazı gündüz sınıfı öğrencileri vampir gerçeğini biliyordu, ama bu yeni gelen kız vampirleri bilmiyor olabilirdi ve onu ürkütmek istemiyordu. Fiziksel gücü sayesinde kıza önemli ölçüde yardım edebileceğini biliyordu, ayrıca tek başına onu burada bırakmak -hele de tanıştıktan sonra- iyice kabalık olurdu Ruka'ya göre.

Anlaşılan kızın bavulu ona doğru uzatmaya niyeti yoktu, Ruka yüzüne minik bir gülümseme koyarak elini bavula doğru uzattı. "En azından beraber taşırız," dedi ve kızın yanına geçerek elini bavulun kulpuna koydu.

Beraber yürümeye başladıklarında Ruka'nın dikkatini çeken ilk şey bavulun ağırlığının düşündüğünden fazla olduğuydu. Kuş kadar hafif gelmesini bekliyordu ona, ama onun yerine bir insanın ağır bir bavulu taşıdığındaki hissini bulmuştu elinde... Bu bavulun ağırlığı kendisini insan gibi hissetmesine sebep olmuştu... Demek ki bir insana göre bu bavulun ağırlığı... Cehennem azabı veriyor olmalıydı!

"Sen az önce bu kadar ağırlığı tek başına mı taşımaya çalıştın?" diye şaşkın bir sesle sordu kıza doğru bakarak. Sesindeki inanamamazlık samimiydi, hafif bir gülümseme sorusunu takip ediyordu usulca. "İyi ki buradaymışım diyorum buradan sadece; yoksa çok daha fazla zorlanacaktın..."

rp out= Biraz geç olduğu için üzgünüm Ruka-chaaaaaaaaaan dil anlatım ödeviyle uğraşıyodum,kafamı toparlayamadım...

"Bana sorarsan biraz fazla bu bavulun ağırlığının tanımı yanında biraz eksik kalır... Gerçekten içindekileri merak etmiyor değilim. Bir gün odanı ziyaret edersem bana gösterirsin ne koyduğunu... Bana bu kadar ağır gelen bir şey olacağını düşünmemiştim..."
Sona karanlıkta hafifçe gülümsedi...Ruka'nın tabiki neden bahsettiğini anlamıştı.Sonuçta kendisini bir avcı -Sona'nın resmi bir avcı olmaması şartıyla- eğitmişti...Çakan şimşekle görmüştü de Ruka'nın dudağını hafif ısırmasını...Bu hareket ona gayet tatlı gelmişti aslında...Bu hareketi hiç fark etmemiş gibi davrandı.Ruka'nın kendisinin ne olduğunu öğrenince kendisinden uzaklaşmasını istemiyordu...Sanırım...evet sanırım bu okuldaki ilk arkadaşı Ruka olmuştu ve bunu bozmak gibi bir niyeti yoktu...
"Hayır, nadiren böyle olur aksine...Daha 10-15 dakika önce hava bulutsuzdu biliyor musun? Bir anda bastırdı. Antreman yapabileceğim için mutluydum, ama yağmur bastırınca yarım bırakmak zorunda kaldım. Hele şimşekler..."
Sona şaşırmıştı...Böyle bir şeyin nadiren olması -kızın da dediği gibi 10-15 dakika önce havanın gayet güzel olduğu da düşünülünce- Sona'ya ister istemez şüpheli gelmişti...Kötü bir şeyleri çağrıştırıyordu bu hava ona... "Ahh evet şimşekler...Küçükken fazla psikopattım...Şimşek ve gök gürültüsünden çok korkmama rağmen gece perdemi sonuna kadar açıp korka korka havayı izlerdim...Sanırım bu sayede bu korkunun üzerinden geldim!" dedi onurlu bir sesle ve gülümseyerek...Ruka'nın az önce antreman yaptığını söylediği şimdi kafasına dank etmişti...Hatta sırtındaki o kocaman kılıcı bile yeni fark etmişti... "Aaaaah ne kadar dikkatsiz bir mahlukatım beeeen!Antreman haa...Demek kılıç kullanmayı biliyorsuuuun!Ayrıca bu,bu okulun dövüş dersi falan verebildiği de anlamına gelebiliyor değil miiiiiiiii?"...Bu havaya rağmen neşesi gelmişti birden bire yerine...Dövüşmek,kesici delici aletler kullanmak onun her zaman çok hoşuna gitmiş,üstüne üstlük onu çok rahatmıştı...Parlayan gözlerle Ruka'ya bakıyordu ve "Ne olur bu sadece gece sınıfına özgü olmasın...Ne olur bu sadece gece sınıfına özgü olmasın..." yalvarıyordu içten içe...

"Ahh evet şimşekler...Küçükken fazla psikopattım...Şimşek ve gök gürültüsünden çok korkmama rağmen gece perdemi sonuna kadar açıp korka korka havayı izlerdim...Sanırım bu sayede bu korkunun üzerinden geldim!"

Ruka Sona'nın korkusunun üstesinden bu kadar cesurca gelmesine hayran kalmıştı... Kendisi bu tür çabaya girse yüksek sesle çığlıklar atıp ağlamaya devam ederdi belki de. Hiçbir zaman deneyeceği bir şey değildi bu Ruka için. Belki de bu gökgürültüsünün lanetini üzerinde ömür boyu taşımaya devam edecekti.

"Aaaaah ne kadar dikkatsiz bir mahlukatım beeeen!Antreman haa...Demek kılıç kullanmayı biliyorsuuuun!Ayrıca bu,bu okulun dövüş dersi falan verebildiği de anlamına gelebiliyor değil miiiiiiiii?"

Ruka bunu diyen sevimli arkadaşı karşısında minik bir kahkaha atmadan edememişti. Karşısındaki kız çok şekerdi, hangi insan kendisine 'dikkatsiz mahlukat' ya da 'psikopat' derdi ki? Sona'nın değişen yüzüne samimi bir gülümsemeyle karşılık vermeye hazırlandı hemen, kızın kendisiyle dalga geçildiğini sanmasını istemezdi. Bu kız ona çok samimi davranıyordu, bu da demekti ki Ruka da ondan samimiyetini esirgemeyecekti. Karşısında buz gibi bir kız bulsaydı... Pekala, o zaman yapacağı şey basitti, muhtemelen tek kelime bile etmeden gündüz yatakhanesine gidip dönme durumunda kalacaktı.

"Özür dilerim, gülmem için... Ben sadece... Ne bileyim, oldukça samimi geldin, ben de gülmeden edemedim.. Umarım yanlış anlamazsın..." dedi gözlerini kısarak, yüzünde de samimi olduğu insanlara göstermeyi tercih ettiği o gülümseme vardı. "Her iki sınıf için de dövüş dersleri mevcut. Ben de o derslerin benim işime oldukça yarayacağını düşünüyorum. Çünkü önceden dövüş dersi almıyordum, ama bu yıl almaya başlayacağım. Önceden almama sebebimse önceden kendimi bu kadar yetersiz hissetmemem olsa gerek. Seninle dövüş dersi almak eğlenceli olabilirdi, ama ben gece sınıfı öğrencisiyim..." Paltosunun içindeki beyaz üniformaya dikkat çekmek için kafasını bir saniyeliğine yere indirip kaldırdı hemen.

Pekala, ikinci pot... Karşısındakinin gündüz sınıfında okuyacağını nerden bildiğini kız nasıl anlayacaktı?

"Sahi, sen hangi sınıfta okuyacaksın?" diye sordu sorunun gereksizliğini bile bile, elbette gündüz sınıfında okuyacaktı bu kız. Bunu sorma sebebi ise tamamen formaliteydi, ikinci potunu kapatabilmek için...

RP OUT: Dalmadan edemedim T___T Eğer kurgunuzu bozuyorsam özel mesaj atın hemen silivereyim

Benihime, her zaman ki gibi bir ağacın altında tembellik yaparken aniden bastıran yağmur karşısında hafifçe gözlerini açtı..Doğrusu pek keyfini bozmaya niyeti yoktu ancak yine de ayağa kalkıp bir kaç hızlı zıplayışla okulun kapalı tarafına varmıştı..Fazla ıslanmamıştı.. Ah ! Yağmurdan nefret ediyordu! Sonuçta kendisi 'Kızıl prenses' ti öyle değil mi?
Bir müddet yağmuru izledikten sonra elini ağzına götürüp kocaman esnedi ve hafif nemlenmiş saçlarını kaşımaya başladı..
'Pekalaa acaba bizim prenses nerede?' diye mırıldanıyordu bir yandan da..Birdenbire kız, arkasından dumanların yükseldiğini farkedince hafifçe başını yana çevirdi.. Sırtında duran Benihime, dumanlar çıkarıyordu.. Kız birdenbire panik yaparak bağırmaya başladı;

'Aaaa!! Çok özür dilerim Benihimee!! Senin sudan nefret ettiğini biliyorum ! Çok özür dilerimm!'

Ve hemen kılıcı, çaprazlamasına arkasına astığı yerden çıkarıp eline geçen ilk kuru bez parçasıyla silmeye başladı..Bir yandan da şefkatli bir anneymiş gibi bakıyordu kılıcına..

Annesinin karnından bu kılıçla doğmuş gibiydi kız..Çocukluğundan beri hep onunla birlikteydi.. Ve onun bir ruhu vardı! Benihime bunu biliyordu..Özel güçleri olan bütün silahların ruhları olurdu.. Kızıl Katana'da bunlardan biriydi.

Kız, yağmurdan kaçmaya çalışan birkaç gündüz sınıfı öğrencisinin kendisine seslendiğini duydu;
'Beni-chaan! Tarzını çok sevdimm!'
Bely, ne dediğini anlamamışçasına kıza mal mal bakarken birden gözleri, üzerindekilere gitmişti..

Şey.. Beni diğer gündüz sınıfı öğrencilerinden farklıydı öyle değil mi? Sonuçta gece sınıfı öğrencileriyle çok daha yakındı..Bu yüzden siyah pileli eteğinin üzerine siyah gömlek giyer, yakalarını asla kapatmaz - göğüs dekoltesi bırakır- , ceket giymez ve kırmızı kurdeleyide hemen göğsünün altından bağlardı..

Tabi Ruka bu salaşlığından dolayı sürekli kendisine kızardı..

Beni,Ruka'nın kızgın suratını hatırlayıp tam yüzüne büyük bir sırıtış yerleştirmişti ki, prensesinin yanında bir insanla birlikte kendisine doğru gelmekte olduğunu gördü..

'Vay vay vaay prensesimiz ne kadar yardımsever biri olmuş böyle' diye konuştu Beni, ona hitaben.. Ancak hemen sonrasında elinde tuttuğu kılıcı görünce kaşlarını çatmıştı;
'Ah hadi ama Roka ?! Kılıç öğrenmene gerek olmadığı konusunda ne demiştim ben ?'

Birkaç hızlı adımla birlikte, kızların yanına gitmişti Beni..Şimdi dikkati insana kaymıştı..Yüzüne büyük ve lakayıt bir gülümseme yerleştirerek konuştu;
'Selamlarr yeni arkadaş.. Seni daha önce görmememe dayanarak bunu söylüyorum.. Okulumuza hoşgeldin..'

'Umarım o bulduğun arkadaşınla en yakın zamanda karşılaşırım, onu parçalara ayırırım ve böylelikle gerçekten gereksiz bir iş yaptığını sana açıklamış olurum prenses... Ah prenses..Sana daha öncede söyledim..Ben Benihime'yim..Bu dünyada benim üşümemi sağlayacak hiçbir hava durumu olamaz...'

Ruka'nın artık bunlara diyecek cevabı yoktu, son cümlenin çeşitli versiyonlarını çeşitli defa duymuştu zaten; ama ilk cümleye tepki olarak burnunu kıvırmadan edememişti.

"Aranızda iyi bir düello olacak gibi görünüyor. Yaptığım karşılaşma sonucu gayet usta olduğunu söyleyebilirim. Ama, sen de bana yardımcı olsaydın bu kadar kıvranmam gerekmeyecekti tabii..." dedi kısa süren burun kıvırmasının ardından sakin bir sesle. Benihime'ye rica etmişti kılıç konusunda yardımcı olmasını, ama Benihime her seferinde bunun ne kadar da gereksiz bir iş olduğunu söyleyip ricasını savmasını çok iyi bilmişti.

'Safkan-kun bu dünya da tanıdığım en düşünceli insandır ve gördün mü prenses ? Başka insanlar bunu gerçekten romantik bulabiliyorlar.. Bu nedenle neden biraz mutlu olmayı denemiyorsun?'

'Safkan-kun' ve 'insan' kelimelerinin bir arada kullanılması... Ruka cümleyi duyunca gülümsemeden edememişti. Komik bir bodyguard'ı vardı; bunu ilk gördüğünde anlamıştı zaten. "Ben mutluyum zaten, mutlu olmasam Shin'e sürekli mızmızlanır ve senin benimle olmaman için elimden geleni yapardım. Ama gene de, bunun 'aşırı önlem' olduğunu da düşünmüyor değilim..." dedi kaşlarını kaldırarak, bari en azından günün 24 saati Benihime ile olmasaydı olmaz mıydı? Shin'in Müdür Cross'a 'özel ricası' üzerine; Benihime de Ruka ile aynı odada kalıyordu. Zaten aynı odada kalmasaydılar korumanın bir anlamı olur muydu? Neyseki ders zamanı Benihime onunla beraber değildi, ama o vakti de uyumakla geçirerek Ruka'ya göre tam bir 'ziyan' yapıyordu...

'Eğer bana oda numaranın yazdığı kağıdı gösterirsen seni oraya götürmekten büyük bir zevk alırım Sona-chan...Ne de olsa prensesimin yorulmasını istemem.. Hadi bakalım en azından kuru bir yere varana kadar sizi koşu yarışına davet ediyorum.. Ne dersin Roka ? Bavulu ben taşıyayım mı?''

"Kesinlikle ben götürüyorum Benihime, benim yorulmamı istememeni anlıyorum ama düşündüğünden çok daha ağır bunun içindekiler. İki insanın bunu kaldırabileceğini sanmıyorum. Bana da oldukça ağır geliyorlar..." Bu da üçüncü pot, diye düşündü cümlesini bitirdiğinde, ama bu potu bilerek kırma durumunda kalmıştı sanki. Kendisine bile bir bavul ağırlığında gelen bu yük bir insana cehennem azabı olacaktı, Benihime de ne kadar güçlü olsa da... Sonuçta o da bir insandı.

Rp Out: Dalmazsam çatlardım bu rpye...

Bir önceki geceden beri nodachisine daha bir özen gösterir olmuştu. Omzunda taşıdığı o devasa kılıcın birine onun güçlü olduğunu düşündürmesi gerçekten garipti. Etrafta kılıçlarla ilgilenenlerin sadece avcılar olmadığını da daha yeni yeni fark etmeye başlamıştı. Her zamanki gibi amaçsız amaçsız okulun avlusunda dolaşırken tanıdık bir ses gelmişti biraz ileriden. Başını çevirdiğinde bunun dünkü kız; yani Ruka olduğunu fark etti. Yanında tanımadığı iki kız daha vardı. Biri her halinden okula yeni geldiği anlaşılsa da asıl dikkat çeken diğeriydi. Kızıl saçlı olan kız tek derdi güzel olduğunu göstermek ya da kanıtlamakmış gibi görünüyordu. Yine de sanki onları tanıyormuşçasına yanlarına yaklaştı.

"Selam Ruka-chan. Size de selam adını henüz adını öğrenemediğim iki güzel bayan. Ben Trafalgar Law."

Kelimelerini yine özenle seçiyor gibiydi. Konuşmasının Ruka'ya hitap etmeyen bölümlerinde yüzünde bir gülümseme ile tanımadığı ikiliye dönmüştü. "Güzel" sözcüğünü ister istemez bastırarak söylemişti ve bir an için kabalaştığını bile sanmıştı. Nedenini bilmese bile ortamda sanki kendisiyle ilgili bir gerginlik varmış hissi vardı. Hatta mantıklı bir sebep bulabilse az önce gerçekten güzel olduğunu düşündüğü kızın belindeki kılıçla kendisine saldıracağını düşünüp her an duman formuna geçmeye hazır durumda bile olabilirdi. Ancak ortada bunun için bir sebep göremiyordu ki. Sadece önsezilerle hayatına yön veremezdi de, değil mi? Zaten en kötü ihtimalle son anda refleks olarak duman haline geçerdi. Birdenbire aklına bir gece önce Ruka'yla olan kğçük antrenmanları geldi. En son söylediğini duyup duymadığından da emin olamadığı için sordu.

"Bu arada Ruka, dün sana söylediğim antrenman gün ve saatlerini duymuş muydun?"

Büyük ihtimalle duymuştu ama emin olmaktan zarar gelmezdi. Zaten o saatlerin Ruka'ya uyup uymadığını da sormaya fırsatı olmamıştı. Uymasaydı büyük ihtimalle peşinden gelip ona bunu söyleyip birşey söylerdi ama Trafalgar'ı koşarken bir vampir bile kolay kolay onu yakalayamazdı. Tabii Ruka diğer E sınıfları gibi değildi ancak onun bile bunu yapıp yapamayacağı kafasında bir soru işareti oluştutuyordu. Kısacası sadece emin olmak istiyordu. Böyle bir işe başlamışlardı ve Trafalgar da devamını getirmek istiyordu. Burada beraber kılıç tokuşturacak birisini bulmak sandığından bile zordu. Şimdi ise birini bulmuşken ona da kolay kolay veda edemezdi.