Ölümüne Ymek Yemek!!!

Konu: Ölümüne Ymek Yemek!!! Salı Ara. 15, 2009 4:50 pm

Roy kafeteryada oturmuş ölümüne yemek yiyiyordu.Karnı çok açtı içinde resmen kazı çalışması var gibiydi

Yemekler Çok Güzel

Dedi ve biraz daha yedikten sonra başını tabaktan kaldırdı ve ileriye baktı gö

Kimse Gelmiyor

Dedi ve içeceğini yudumladı

Ben Avcı Olmalıydım

Dedi üzgün üzgün ve önündeki köfteyi tek lokmada yuttu ve birden bire tıkandı sanırım köfte buğazında kalmıştı hemen içecek yudumlarıd ama hala yiyecek boğazındaydı görevlilerin yerdımıyla köfteyi yuttu ve tekrar etrafına baktı aç aç etrafta sadece 20-30 kişi vardı ve hiç birini tanımıyordu

Bu Okul Rezalet

Dedi veağızına bir pirinç köftesi atıp çiğnemeye başladı o sırda kapıdan birileri geçiyordu ve bu yüz hiçte yabancı gelmiyordu

Neyse

Dedi ve yemeğe devam etti o sırda bi kaç gölge arkasında dolaşıyordu başkasıdır diye yemeğine devam etti sonra birden tırstı ve içiceğini yudumlayıp kafasını arkadaya çevir

Sen...

Freekick:Amma Açmışım xD

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ara. 19, 2009 7:56 pm

Bu okula yeni gelmiştim. Hiç kimseyi tanımıyor, nereye gittiğimi bilmiyordum. Sonunda kafeterya olduğunu düşündüğüm bir yere geldim. Hiç bir tanıdığım yoktu. Tüm yüzler aynıydı sanki. Herkesin tek bir sıfatı vardı; yabancı. Masaların arasında öylece dolaşıyordum. Bir hayalet gibiydim herkesin arasında. Bir tanıdık bulma, buralarda dımdızlak kalmama, umuduyla tüm masaları gözümle tarıyordum. Masalardan birinde oburca yemek yiyen birini gördüm. Arkadan bakınca Roy'a çok benziyordu. Yine de olma ihtimali çok azdı. Ama bu ihtimali göz ardı edemedim ve onun masasının etrafında dolanmaya başladım. Bunu hissetmiş olacak ki arkasında dönüp bana baktı. Bu gerçekten oydu!

"Sen..."

diyebilmişti ancak. Benim yüzümdeki kocaman gülümseme tüm huzursuzluğumu silip atmıştı.

"RODGE-KUN!!"

diye birden sarıldım ona. Adının Roy olduğunu pekala ben de biliyordum. Aslında ilk tanışmamızda ismini fısıldayarak söylediği için Rodge dediğini sanmıştım. Bir süre sonra, iki sıkı arkadaş olduktan sonra, ona hep Rodge diye hitap etmeye başladım. Gıcık olsun veya olmasın, artık bir refleks olarak ona Rodge diyorum, sanki adı gerçekten oymuş gibi. Bir yandan kıkırdıyor bir yandan da ona, boğarmışçasına, sarılıyordum.

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Ptsi Ara. 21, 2009 1:43 pm

Dur Boğulcam

Dedi ve onu kendinden ayırıp yudumunu yuttu

Ayrıca Adım Roy Harumi-Chan

Dedi ve Yemeği Çöpe ttı

Seni Görmeyi Beklemiyordum

Dedi ve etrafa tekrar şöle bir bakın gözü tekrar ben beyaz olmuştu biraz saonra bir kaç kişinin bu durumdan iğrendiğini anlayıp gözlerini eski ahline getirdi

Sende İğrenmiyorsun Değil Mi

Dedi ve yerine oturdu kafeterya biraz soğuktu

Hey Sen Şu Klimayı Kapa!!!

Dedi sinirle sonra harumiye döndü

Seni bu kafeteryaya Hangi Rüzgar attı Lodos Mu Kuzeymi

Dedi ve güldü iğrenç bir espiri yaptığının farkındaydı ama iğrenç espiriye sadece yapam gülerdi zaten

Freekick:Görmemişim xD

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Cuma Ocak 08, 2010 8:10 pm

Yine ardı ardında gereksiz cevaplar veriyordu ama bir bakıma komikti tüm bunlar. Onu ne kadar özlediğimi şimdi tüm acısıyla fark ediyordum.
"Seni bu kafeteryaya Hangi Rüzgar attı Lodos Mu Kuzey mi"
Elimi alnıma koyup bıkkın bakışlarımı ona çevirdim. Masaya[evet; sandalyeye değil masaya] oturup uzun uzun baktım Roy-kun'a. Ah... Her zaman ki saf bir ifadesi vardı. Eskiden de böyleydi. Ama olay kavga etmeye[ özellikle beni korumak için kavga etmeye] gelince; yani işler ciddiye binince kartal kesilirdi masum bakışları.
"Yıllardır vaz geçemedin mi hâlâ şu saçma esprilerinden? Hava soğuk diyen sen değil miydin demin?!"
Haha... Güleyim de bari ayıp etmeyeyim kendime. Belki yıllardır biriken şımarıklığım soğuk bir espri olarak dökülmüştü dudaklarımdan. Ahh.. Hatırlıyorum da küçükken abi-kardeş gibiydik. Hem birbirimizi gıcık eder[hatta bazen söver] hem de dövülmek pahasına korumaya çalışırdık. Tabii ben o zamanlar dizindeki derinin soyulmasına bile ağlayan gerizekalı bir velet olduğum için o beni korur ve ne kadar dayak yemiş olursa olsun asla ağlamazdı benim ağlamamı engellemek için. O hâliyle soğuk espriler yapar, ben de[e çocukluk, gerizekalılık dönemidir..] bunları komik bulup gülme krizlerine girerdim onca gözyaşının arasında. Yüzümde oluşan huzurlu gülümseme saliseler içinde munzır bir hâl aldı.
"Ee... Manitan ne yapıyor? Üzüyor musun bakayım onu?"
Onu en son bıraktığımda bir sevgilisi yoktu. Ama eminim ki böyle tatlı bir kişiyi[hey! yanlış anlamayın! ona sulanmıyorum kesinlikle. o benim abim sayılır, ayrıca geçmişimden hatırladığım tek kişi... yine de o günden beri onu ilk kez gördüğüm için geçmişimi bana anlatmasını isteyemem.] rahat bırakmayacaklarından eminim. Masadan inip yanına gidip en gıcık olduğu şeyi yapmaya, saçlarını karıştırmaya başladım. Kim bilir, belki de artık gıcık olmuyordur. Ama elimi saçlarının arasında gezindirmeyi bile o kadar çok özledim ki... A bak şimdi ne hatırladım! Bir keresinde ben bir türlü ağlamamı kesemezken[fena bir düşüş, ve parçalanmış bir diz...] o gelip bana ninni söylemişti. Cidden kötü bir sesi vardı ama yine de susmamı sağlamıştı. En kısa zamanda yine şımarıp bana ninni söylemesini sağlamalıyım!

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ocak 09, 2010 12:05 pm

Roy Birden Havaya Fırladı

Bundan Nefret Ettiğimi Biliyorsun

Dedi Ve Tekrar Oturup Silahının Masanın Üstüne Koydu

Ayrıca Sevgilim Yok

Dedi Ve Homurdandı Ve Harumı'ye Döndü

Eee Seni Göremeyeli Uzun Zaman Oldu O Zamandan Beri Ne Yapıyorsun

Dedi Kendisi Sadece Cumaları Saat 10:00'da Tavşan Avına Çıkar Ve Bir Tane Bşile Tavşan Vurumadan Hatta Bazen Yaralı Bir Şekilde Dönerdi Birde Pazar Günleri Aile Mezarına Giderdi

Benim Ne Yaptığımı Sorarsan Hiç Bir Şey Yapmıyorum

Kendimi Yaralamak Dışında

Diye Homurdandı Ve Etrafa Bakındı Gelen Gweçeçm Yoktu Ne Bir Tavşan Ne Bir Vampir Bir Kuş Bile Yoktu Dışarda Sonra Havanın Yamurlu OLduğunu Ve Tanında Delik Olduğunu Anladı Ve Başka Bir Masaya Oturdu

Buraya Gel Orda Delik Var

Dedi Ve Arkasından Söyle Bir Ses Duyuldu

Burası Benim Yerim Pİslik

Roy Arkasını Döndüğünde Dev Gibi Bir Adam Ona Bakıyordu Roy Tırsmıştı Hatta Altına Bile Kaçıra Bilirdi Ama Bunu Pek Belli Etmiyordu

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ocak 09, 2010 7:42 pm

Hiddetle ayağa kalkıp bir şeyler haykırmış, sonra yine aniden sakinleşmişti.
"Ayrıca sevgilim yok!"
Ahahaha!!! Beni buna inandırabileceğini mi sanıyor bu? Bana ne yaptığımı sorarken sesinden en ufak bir ifade sezilmiyordu. Galiba sevgilisi olmadığı için morali bozuktu. Sadece gülümsemekle yetindim. Masanın üstüne damlayan sular gözlerimi pencereye dikmeme sebep oldu. Dışarıda yağan yağmur; ağaçların ağlamasına, çiçeklerin yapraklarının incinmesine sebep oluyordu. Ama güzeldi işte. Soğuk olan her şey güzeldi. Tabii bu Roy-kun için asla geçerli değil. O sıcak şeyleri sever, ben de soğuk. Kaç kez gıcıklık olsun diye kışın ortasında dondurma alıp üstüne attığımı hatırlamıyorum bile.

"Burası benim yerim pislik!"

Ne bu şimdi? Amerikan zenci özentisi bir hayvan mı? Zira hiç de zenciye veya amerikana benzemiyor. Aslına bakarsanız bir insana bile benzemiyor... Boyunun 2 metreden fazla olduğunu anlamak için 3 metrelik tavanla arasındaki 1 metrelik boşluğa bakmak yeterliydi. Gölgesi üzerime düşüyordu. Gözlerim bıkkın ve sinirli bir hâl almıştı. Böyle tiplerden oldum olası nefret etmişimdir.

"Yanlış geldin dostum. Amazonlar burada değil..."

Laf sokmayı çok seviyorum! Ama lanet olsun ki hep en yanlış kişilere sokuyorum. Adamın sinirlendirdiğim yüzünün kırmızıya boyanmasından belli oluyordu. Ben ise hiç istifimi bozmamıştım. Lanet olsun ki korkma duygum gelişmemişti. Ah ne olurdu sanki birilerinden korkabilsem de en olmayacak kişilere sataşmasam? Gözlerimi Roy-kun'a çevirdim. Yüzünün rengi bir kaç ton açılmıştı. Tanrım, çocuğun zaten bembeyaz olan yüzü şimdi benim t-shirtlerimden de açık bir renge kavuştu! Belli ki korkmuştu bu adamdan. Ama bunu asla belli etmiyordu. Şimdi tüm kafeterya susmuş bize bakıyordu.

Ben adam gelmeden önce masaya oturmuş, bacak bacak üstüne atmıştım. Şimdi ise tırnaklarımın iyi törpülenip törpülenmediğini kontrol ediyordum. Normalde böyle şeyleri hiç takmam. 'Aman tırnağım kırıldı! Ay şurası yamuk olmuş! Olamaz bacaklarım ormana dönmüş!' türü sözleri benden asla duyamazsınız. Ancak bu tabii ki bacaklarımın orman olduğunu göstermez... Bakımlıyımdır ama güzellik hastası değilim elbet. Bunları temizliğin bir parçası olarak görürüm; ancak defalarca kana bulanmış birinden temizlik hastası olmasını beklemeyin lütfen...

Adamın burun kanatları sinirle açılıp kapanıyordu. Kel olan başı dışında her yer kırmızıydı. Alnı kırış kırış olmuş, gözleri sanki yerinden fırlayacakmış gibiydi. İşte şu anda onun insan olduğunu anlamak imkansız! Şu durumda belki de gülme krizine girerdim ama hiç sırası değil. Yine de yüzümdeki sinsi gülümsemeye engel olamadım.

Gündüz Sınıfı Öğrencisi Mesaj Sayısı : 6

"Yeter artık, Ronin!"

Böyle tipleri nereden tanıdığını bile bilmiyordu ama bildiği şey belindeki kılıcın birçoğunu korkuttuğuydu. Büyük ihtimalle ailesinin ününü duydukları için Iceberg isimli bu gladius onlar için biraz korkutucuydu. Gereksiz yere kavga çıkarmaya çalışan bu iri tipi ise birkaç kez derste görmüştü o kadar. Karşısındaki ikiliyi daha önce görmemişti ama anlayamadığı bir sebepten koruma ihtiyacı hissetmişti. Büyük ihtimalle kendilerini koruyabilirdiler ama olay çıksın istemiyordu. Aslında tek istediği sessizlikti son zamanlarda. Tam da bir yere oturmuş kafasını dinlerken bir kavganın gürültüsünü istemiyordu hemen yanında. Sesinde de bunu açıkça belli eden rahatsız olmuş ve biraz da kızmış bir ton vardı. Belki de daha çok kızgınlık vardı.

Bu tiplerin en büyük zayıflığını biliyordu tabii ki. Aksi takdirde bu kadar kesin ve emredici konuşmazdı. Bu adam bir kavga anında o kadar yavaştı ki Daisuke için bir kaplumbağa sayılırdı. Yine de dikkatli olmalıydı çünkü bu kaplumbağanın bir vuruşu kolayca onu yere serebilecek kadar sert olabiliyordu. Yine de demişti ya bu adamın vuruşlarına yakalanmak için bir kaplumbağa olmalıydı. Ayrıca körü körüne saldıran bu tipi savuşturmak da kolaydı. Yine de bütün planları boşunaydı çünkü adam çüktan uzaklaşmaya başlamıştı bile oradan. İçinden söylenmeye çalışırken ağzına hakim olamamıştı ve homurdanarak gidiyordu. Önünde duran ikisine yüzünde hafifçe bir gülümsemeyle yaklaştı.

"Siz ona bakmayın. Okulda kendini ispatlamaya çalışan tiplerden biri işte. Bu arada ben Daisuke Aisu."

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ocak 09, 2010 8:38 pm

"Yeter artık, Ronin!"

Bu sesler beynimde yankılanıyordu. Emredici ama bir o kadar da sakin bir tondu. Büyük ihtimalle bana öyle gelmişti ama hoş bir tınısı vardı sanki. Dışarıda yağan yağmur, sanki o konuştuğunda bir anlığına durmuş ve sesinin duyulmasına izin vermişti. Aah... Son günlerde fazla shoujo manga okuyorum herhalde... Önümüzde dev adamın(?) da siniri bir anda korkusunun altına ezilmiş ve oradan uzaklanmıştı. Hâlâ sunî gururuna bu korkusunu yediremediği için sinirli sinirli homurdanıyordu. Yanımıza yüzündeki hafif ama çekici gülümsemeyle yaklaşan siyah saçlı bu delikanlı kalbimin anlık bir hızlanmasına neden olmuştu. Nedenini sormayın. Benim de hiç bir fikrim yok...

"Siz ona bakmayın. Okulda kendini ispatlamaya çalışan tiplerden biri işte. Bu arada ben Daisuke Aisu."

'Ah bunu pekala biz de fark ettik dostum.' demek isterdim ama bir şey(?) beni engelledi. Sadece kısık bir sesle tek kelime çıktı pembe dudaklarımın arasından.

"Sağol."

Ah... Kendimi tanıtman gerekmiyor muydu? Tamamiyle unuttum kendimi tanıtmayı. Neyse fazla geç kalmış sayılmam. İfadesiz tonumu hiç değiştirmeden devam ettim yine.

"Ben de Harumi. Kuyabashi Harumi. Tanıştığıma memnun oldum."

Ağzımdaki lolipop iyice küçülmüştü. Ama pek fark etmezdi. Tat verdiği sürece sorun yok. Zaten yanımda dolusuyla lolipop var. Çocuğun saçları çok hoşuma gitmişti doğrusu. Yüzü ve vücuduyla tam bir uyum içindeydi. Ya da bana öyle geliyordu. Yine de bu, kalbimin hızlanmasına engel değildi. Roy-kun'a çevirdim gözlerimi. Yanımızda bu çocuk, yani Daisuke, olmasa anında dalga geçer 'Ne oldu lan? Anında 3,5 attın!' diye bağırır saçlarını bozardım. Şu çocuk[ söylemeye utanıyorum ama gerçekten yakışıklı!] Roy-kun'la dalga geçmemi engelliyor! Derin bir nefes aldım ve biraz geç olsa da elimi uzattım sıkması için. Genelde böyle şeyleri pek sevmem ama ne yaparsın, formalite işte... Yüzüme yerleştirdiğim sahte gülümseme sinirlerimi bozuyordu, ama yeterince inandırıcı olduğundan eminim. Her ne kadar Roy-kun kanmasa da kafeteryadakilerin kanacağını düşünüyorum. Gerçi nasılsa beni tanımıyorlar. İnansalar ne olur inanmasalar ne olur?

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ocak 09, 2010 9:42 pm

Roy Yerinden Fırladı

ADAM NERDE!!!

Adamın Ortalıkta Olmadığını Görünce Derin Bir Nefes Aldı Ve Harumiyi Aradı Ve Harumiyi Bulduğunda Bir Erkekle Konuşuyordu Hemen Yanlarına Koştu Harumi Onun İçin Kardeşten Bile Öteydi

Bi Sorun Mu Var Goçum

Dedi Ve Yüzüne Tİp Tİp Baktı

Agıllı Tagıl Oğlum Agıllı Tagıl Lan

Dedi Ve Konuştuğu Kişinin Kılıcı Olduğunu Fark Etti Ama Sorun Değildi Harumi Royun Hayatından Daha Önemliydi [En Azından Roy İçin]

Bi Sorun Mu Var

Dedi Harumiye Kız Kardeşini Erkek Arkadaşıyla Yakalamış Gibi Bakıyordu

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! C.tesi Ocak 09, 2010 10:19 pm

Gözlerim (<.<) şekline bürünmüş ve Roy'a çevrilmişti.

"Bi Sorun Mu Var Goçum"

Ah! Ne lan bu çakma delikanlı tarzı konuşma? Ne oldu onun düzgün diline?

"Agıllı Tagıl Oğlum Agıllı Tagıl Lan"

Evet... Sabrımın taştığını hissedebiliyorum. Tek kelime ile yüzüne yumruğumu indirebilirim. Şimdi düşünüyorum da; yüzünde yumruğumun izini görmeyeli bayağı uzun zaman oldu.

"Bi Sorun Mu Var"

Bir yandan yumruğumu sıkarken bir yandan da kendimi gülümsemeye zorluyordum. Birbirine sıkıca kenetlenmiş dişlerim arasından bir tıslama gibi çıkmıştı kelimeler.

"Hayır... Sorun falan yok. Sadece konuşuyoruz. Anladın mı? Hani şu insanların iletişim kurmak için yararlandıkları eylem var ya... 'Konuşmak!'"

Bir bebeğe saymayı öğretir gibi hissetmiştim kendimi. Bebekler küçükken tatlı oluyorlar ama 6 yaşından sonra hiç çekilmiyorlar yahu... İşte Roy-kun şu anda tam bir 7 yaş veledi gibi davranıyordu. Ve bunun benim sinirlerimi ne kadar bozduğunu bildiğime adım gibi eminim.

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Paz Ocak 10, 2010 1:49 pm

Roy'un Yüzünde Şeytani Bir Gülümseme Oluştu Ve Kahkaha Attı

KONUŞUYORSUN HAAA???

Haruminin Adama Aşık Olduğunu Anlamıştı Sanırım Ve Bunu Anladığına Anlatan Bir Yüz Şekli Vardı

Tmm Konuşun Siz

Gülümsemesindeki Mannayı Bir Bebek Bile Anlardı Her Halde

Herneyse

Diye Homurdandı Ve Yarine Oturdu Sanki Eline Ölümcül Bir Köz Girmiş Gibi Gülümsedi Ve Etrafa Baktı

Gündüz Sınıfı Öğrencisi Mesaj Sayısı : 6

Birdenbire bu komedi konuşma tarzı da neydi böyle! Az önceki tırmış çocuk şimdi Daisuke'ye mi dayılık yapmaya çalışıyordu. Ardından Harumi'nin tepkisi ve anlamlı bir ifadeyle konuşarak oturması. Nasıl bir tipti bu? Dengesiz... belki. Bilmiş... biraz. Yine de kötü değildi ve önemli olan da buydu. Pek anlaşamasalar bile çok rahatsız olunacak biri sayılmazdı. Hem öyle olsa bile bu tiplere de zaman zaman ihtiyacı oluyordu. Biraz sataşıp kavga etmek istediğinde mesela. Bununla beraber adamın kılıcına tedirgin bir şekilde baktığını fark etmemiş değildi.

Harumi'ye gelirsek, o da kötü biri olamazdı. Ayrıca gerçekten güzel bir kız olduğunu çoktan kabul etmişti. Saçlarıyla uyumlu bir giyinişi ve ten rengi vardı. Giysileri de tamamen uyumluydu kendisiyle. Ayrıca biraz soğuk bir görüntüsü olmasına rağmen sıcak bir kişiliği olduğu da elliydi.Yine de insanlara karşı daha farklı davrandığını hissediyordu içten içe. Bir sorun mu vardı acaba? Yanlış birşey yaptığını sanmıyordu ama kız sanki biraz çekinerek konuşuyor gibiydi. Daisuke'ye uzattığı elini sıkmak daha yeni aklına gelmişti. Yanındaki çocuğun yaptığı komedi şovun ardından unutmuş olmalıydı. Zaten bu tür saçmalıkları pek sevdiği söylenemezdi. Neden bu tür formaliteler olmalıydı ki? Tamamen anlamsız geliyorlardı ama yine de uyguluyordu. Ne söyleyebileceğine dair aklına hiçbir şey gelmiyordu. Masaya oturmuş olan çocuğun herşeyde bir anlam aramasına sinir olmuştu ve ona dönme ihtiyacı hissetti birden.

""Konuşmak" sözünün neresinden bir anlam çıkardın bilmiyorum ama en azından düşüncelerini kendine saklasan olmaz mı? -tekrar Harumi'ye dönerek- Ve tanıştığıma memnun oldum Harumi-chan."

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Paz Ocak 10, 2010 6:11 pm

Zaten istemeden uzattığım elimi sıkmak ancak yarım dakika sonra aklına gelmişti. Ah.. Her neyse..

""Konuşmak" sözünün neresinden bir anlam çıkardın bilmiyorum ama en azından düşüncelerini kendine saklasan olmaz mı?"

Bu çocuğun Roy-kun'la böyle konuşmasını sevmedim, ama yine de haklı. O nasıl bir tondu öyle yahu? Bunun hesabını ağır ödeyecek!

"Ve tanıştığıma memnun oldum Harumi-chan."

Yüzümdeki bu gülümseme de ne? Ne zaman belirdi o ince dudaklarımın arasında? Bir de kahkaha atsaydım oldu olacak! Ah, Roy-kun olmasa gülümsemeyi bile unuturdum kim bilir? Bu sıkıcı kafeterya bana fazla sıcak geliyor artık. Ancak Daisuke-san'ın eli beni rahatlatacak kadar soğuk iyi ki.

"Ben dışarıya çıkıyorum. Bunaldım burada Roy-chan!"

Ona ne zamandır Roy-chan diyorum ben? Neyse.. Yakıştı yahu. Bundan sonra ona hep Roy-chan diyeceğim. Evet evet... Tatlı durdu. Gözlerimi Daisuke-san'a çevirdim. Onun bana Harumi-chan demesinden rahatsız olmadım. Ama eminim ki başkası deseydi ölümcül bakışlarıma kurban giderdi.

"Gelmek ister misin, Daisuke-san?"

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Paz Ocak 10, 2010 6:30 pm

Roy Silahının Namlusunu Kendine Doğrulttu Ve İçine Üfledi Ve... BOOM! Silah Patladı Etrafı Kımızı Bir Şey Kapladı Sanırım Bu Kandı

Bu Kırmızı Şeyde Ne Bu Kan!!!!

Dedi Ve Roy Yere Yığıldı Harumi-chanın Yüzü Kana Bulanmıştı Ve O Adamında Tabii...Atraf Kıpkırmızı Olmuştu Roy Beyazlazmıştı

Bana Ne Oluyor Böyle...

Dedi Ve Öksür Sanırım Kan Öksürüyordu

Harumi-chan Senden Bi İsteğim Ver Ölürsem Ağlama

Dedi Ve Royun Gözü Kapandı

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Paz Ocak 10, 2010 6:39 pm

Arkamdan gelen silah sesiyle yerime mıhlandım. Bu ses o kadar tanıdıktı ki...

"Bu Kırmızı Şeyde Ne Bu Kan!!!!"

Hayır hayır... Bunu duymak istemiyorum... Hele Roy-chan'ın ağzından...

"Bana Ne Oluyor Böyle..."

Sana bir şey olmuyor lanet olası! Sana bir şey olamaz! Daha yeni bulmuşken seni olmaz!

"Harumi-chan Senden Bi İsteğim Ver Ölürsem Ağlama"

Sonunda ona dönebilecek gücü kendimde bulabildim. Elinde silahı, ağzının kenarında kanlar öylece yatıyordu. Bir saniye.. Hey hey hey... Bir saniye. Bu onun silahı değil ki. Yakından uzaktan alakası yok hatta. Onun yanına gittim ve ayakkabımla zemin arasına sıkıştırdım yüzünü. Sesimden korkum ve nefretim belli oluyordu.

"Gerizekalı! Beni nasıl korkutursun böyle? Aptal! Şakası bile iğrenç!"

Sonunda onun başını ezmek için kullandığım ayağımı çektim ve sinirle dışarıya çıktım. Yağmur, kara dönüşmüştü. Ama karın tutmayacağı belliydi. Yerler ıslaktı bir kere... Ah... Lanet olası Roy. Gerizekalı şakaları ne kadar da çok seviyor... Beni az kalsın ağlatıyordu!

out: senin sırana zıpladığım için pardon akira-kun. sıranın sende olduğunu hatırlamam biraz geç sürdü =(

Konu: Geri: Ölümüne Ymek Yemek!!! Paz Ocak 10, 2010 6:43 pm

out:bir şaka herşeye bedeldir MUHAHAHAHAHAHA bana ne oluo la xD