Tutkuların Tarihi...

Cross Akademisi'nin dünyaca ünlü kütüphanesine bir öğrenci olarak girmek... Aşkın bendisine yaptırdıklarını inanmayan bir zihinle kütüphaneye adım attı. Kimsenin olmadığını görmek, içini burktu hemen. Sevdiği kadın için geldiği akademide daha onunla bir kere bile karşılaşmamıştı. Aramadığı yer, bakmadığı duvar arkası kalmamıştı kendisinin. Güvendiği bir yerden öğrenmiş olmasaydı bunu, bir saniye bile kalamazdı akademide. Ne var ki, kendi içgüdüleri de onun buralarda olduğunu haykırıyordu ona. Ne var ki kader henüz onları bu akademide karşılaştırmayı başaramamıştı. Zaman, mekan... Yüreği için şu an her şey dardı artık...

Duraksadığı koca kapı önünde, bir an arkasını dönüp çıkmayı düşündü geldiği gibi. Ama unutuyordu, burası büyüklüğü ile ünlü bir kütüphaneydi. Bir daha bu kadar büyük bir bilgi kaynağını bu kadar ıssız bulma şansını bulamayabilirdi bir daha. Birkaç şey kurcalasa, birkaç yeni şey baksa... En azından yeni bir şeyler kapsa... Şu an içindeki gitme isteğinin tek sebebi kalp atışlarının burada bulunmamasıydı. Buradan bir an önce çıkıp gitmek istese de, iç sesi burada kalmasını söylüyordu. Çoğu zaman güvendiği iç sesine bu sefer kulak vermemeyi tercih edecekti. Son bir kez kütüphaneyi inceledi petrol yeşili gözleriyle. İncelemesini tamamlayıp arkasını dönmeye hazırlandığı an; kendisine en yakın raftaki bir kitabın adı dikkatini çekti.

Gözlerinin iyi gördüğünün daima bilincindeydi, ama sanki daha da emin olmak istermiş gibi birkaç adım daha attı öne doğru tereddütle. Burada saçma sapan bir aşk romanının ne işi olabilirdi ki? En yakın rafa bir-iki metre kala, uzaktan tam olarak doğru okuduğundan emin oldu, emin olur olmaz da 'pehhh' anlamında sırıtık bir gülümseme kapladı yüzünü.

"Tutkuların Tarihi"

Bu isimde bir kitap ancak ve ancak bir aşk romanı olabilirdi. Eline kitabı aldığında, biraz 'fazlaca' kalın buldu romanı. 1000 sayfadan fazla olmalıydı bu saçmalık. Deri kaplı bordo cildi, içine bunun bir aşk romanı olmayacağına dair ilk şüpheyi düşürdü içine. Ansiklopedi tarzı bir şey olmalıydı. İlginç bir isim seçimi...

Masalara oturmaya üşenerek ayaküstü incelemeyi seçti kitabı. Ortalardan bir yer seçti tesadüfen sarı sayfalar arasından. Aynı zamanda eski bir kitaptı belli ki... Ne var ki resimleri inceleyip, yazıları atlaya atlaya okudukça, bunun bir roman olmadığına emin olmak uzun zamanını almamıştı Vincent'ın. Vampir ve insan kelimelerini bir arada gördükçe, merakı ve burada kalma süresi daha da arttı ince ama yapılı bedeninin... Zihnini vererek okumaya başladı vampirlerle insanların ilişkisinin tarihini anlatan bu ansiklopediyi... Öyle ki oturma ihtiyacı bile duymamıştı ani okuma isteğinden...

'Vinnie-kun!!'

'Vinnie..Sensin..Bu gerçekten sensin..Sen benim Vinnie'msin!'

Bu büyülü ses... Yanılıyor muydu? Onu çok düşünmekten delirmiş ve her yerde onun sesini duymaya başlamış olabilir miydi? Ya da ona sarılan bu büyülü suret? Bu enfes koku? Yıllardır özlemini çektiği bu büyülü koku...

Biliyordu, oydu; kendisini görünce tam da kendisinden beklenilecek kadar güçle, onu neredeyse yıkacak şekilde sıkıca sarılmıştı ona. Yine de, sanki o gözleri görünce daha da emin olacağını bilerek, sert göğsüne gömülmüş olan gür saçlı narin başı iki elinin arasına aldı hafifçe. Onun kendisine bakmasını sağlayacaktı, bunun bir düş olmadığına ancak hayallerini süsleyen o simayı görünce inanabilirdi.

Birkaç uzun saniye boyunca sıcak yanakları yukarı doğru kaldırdı.

Kendisine özlemle bakan sıcacık gözleri görünce emindi artık. "Belinda..." Aşkla dudaklarından çıkan bu sözcük, çimen gözlerinin dolmasına yetmişti bile. Daha fazla ağlarsa dayanamayacağını bildiği o büyük gözlerden gözyaşlarını çabucak silmeye çalıştı büyük elleriyle. Buğday renkli teni o bembeyaz yüzün üzerinde gezinirken, birinin ona "Uyan artık!" diye bağırmasından korkuyordu hala.

Ellerini yumuşak yanaklardan çekti ve bu minik vücudu sıkıcı kendisine sardı hemen. Başını mükemmel halde omuzlara dökülen saçlara gömmüştü, ağlanılmaması gerektiğine inanmasına rağmen bir iki damla gözyaşının yanaklarına düşmesine izin verdi. Yine de, ağladığını Belinda'sına gösterme gibi bir niyeti yoktu. Elleriyle gür saçları okşarken, arada kendi yanaklarına götürüp düşen bir iki damlayı da silmişti hemen.

Kafasını yavaşça kaldırdı, kaldırmak istememesine rağmen sevgilisiyle konuşmak için, onun kusursuz yüzünü görebilmek için başını o güzel saçlardan ayırması gerekiyordu. Ellerini yeniden o sıcacık, onun için gözyaşıyla ıslanmış yanaklara koydu, bir daha bırakmamak istermiş gibi...

"Sen... Ne kadar..." Pekala, Belinda'nın alınmamasını umuyordu, ama yıllardır onu görmemişti değil mi? "Ufak kalmışsın..."

Bunu söylerken affedilmek isteyen bir muziplik kapladı yüzünü bir saniye içinde. Daha ilk saniyeden hayatını kırmış olmak istemiyordu. Hem huyları ne kadar değişmişti, bunu da bilmiyordu da... Ama Vincent her zaman dobra biri olmuştu, bu mükemmelliğe bile gördüğü ilk değişimi söylemeden edememişti tabi... Uzun yıllar önce neredeyse aynı boydaydılar, şimdiyse... Gene de bu hiçbir şekild bir kusur değildi, aksine kusursuzluğuna bir kat daha sevimlilik ekliyordu bu özellik... Onun biriciği, Belinda'sı... Sonunda karşılaşmışlardı...

Elleri arasında kaybolan bu mermerimsi yüzün kızarıklığına şaşkınlıkla bakarken, onun ne kadar değişip değişmediğini ölçüyordu kafasında Vincent. Karşısındaki Belinda kesinlikle huy bakımından değişmemişti, ufak olduğunu söylemesinden alınmamıştı bile... Ama kendisinin bildiği Belinda, ona bu kadar güzel bir cümle bahşedip, utanarak kızarırmıydı? Bu kızarırklık, kendi içindeki umut çiçeklerinin de kızarıp olgunlaşmasına debep olmuştu şimdi... Acaba... Duyguları karşılıklı olaiblir miydi? Her ikisi de birbirlerini aynı şekilde mi özlemişlerdi? Arkadaş değil, dost değil... Sev-sevgili gibi?

İçinden bu kelimeyi zorlukla geçirmişti, ama onunla sevgili olduğunu düşününce artmaya başlayan kalp çarpıntısı yüzüne kimsenin kolay kolay göremeyeceği bir anlayış gülümsemesi oturtmuştu. Sağ başparmağıyla avcundaki yanağı yavaşça okşarken; "Uzun zamandır birbirini görmeyen insanların ilk olarak görünüşlerindeki değişikliklerinden bahsetmeleri normal değil midir?" Derin kahverengi gözlere bakarken söylediği bu cümleler içinden geçen tek şey değildi elbette. "Hem, ben sende gördüğüm değişiklikleri saymayı daha bitirmedim ki..."

Sol eli hala o sıcak yanakta sabit kalırken, sağ eli karşısındaki güzelliğin saçlarını okşamaya başlamıştı. "Şu an çok ufak, çok sevimli... Eskisi kadar haylaz... Ama, eskisinden de mükemmel görünüyorsun..."

Son cümleyi de o masum gözlere bakarak söylemeyi planlamıştı yıllardır, ama bu kusursuzluğa bakamayıp utancından gözlerini hafif sağa kaydırmıştı. Yerdeki kitaba... Buğday tenine yansıyan kızarıklığın bir an önce geçmesini dilerken, gözü orta boyda harflerle "Tutkuların Tarihi" yazan kitaba baktı...

Evet, belki o kitapta kesinlikle insanların kendi aralarındaki tutkuların tarihi anlatılmıyordu ama... Onun Belinda'ya olan tutkusu oradaki en derin tutkulardan bile daha derindi...

Vincent Belinda'nın neden Belinda'nın mükemmel göründüğünü düşündüğünü inanmadığını anlayamamıştı. Birkaç saniyelik şaşkın bir bakıştan sonra, gerçek ona demir bir zırh soğukluğuyla çarptı... O an kendisini bir salak gibi hissetti. Hatta salak ötesi! Çünkü gözlerini kaçırarak söylemişti, tıpkı yalan söyleyen bir insanın yapacağı gibi...

Şaşkın ama hayran gözlerle, sevdiğinin yere eğilip az önce elinden düşürdüğü kitabı yerden alışını izledi. Yüzündeki hafif kızarırklık bariz bir şekilde yayılmaya başlamıştı anında. Belinda onun aşk romanı okuyacağını düşünecekti, erkeklerin yapmayacağı bir davranış olmalıydı değil mi bu? Belinda'nın gözünde küçüleceğini bilmek, bir yandan kendisine sinirlenmesine, bir yandan da içindeki umut çiçeklerinin solmasına sebep olmuştu. Şunu iyi bilirdi, hiçbir kız kızlara yakın zevkleri olan bir erkekle çıkmak istemezdi. Bir erkek, erkek gibi olmalıydı. Sevgilisine tutkun, dışarıya aslan kesilen bir erkek...

Başını eğmemek için zor tutuyordu kendisini şimdi, yanlış bir şey yaparken yakalanmış bir çocuk gibi. Başını eğmemesinin tek sebebi ise gözlerini bu mükemmelliyetin üzerinden bir saniyeliğine bile ayırmak istememesiydi.

'Vinny-kun'un oldukça tutkulu bir aşık olduğuna hiç şüphem yok..'

Çimen gözleri duyduğu cümlenin şaşkınlığıyla açıldı, acaba ona olan tutkunluğunu çok mu belli etmişti? Ama bir saniye, onun buraya geliş 'amacı' zaten içindeki tutkuyu artık sahibinin ayakları altına sermek değil miydi?

Bir erkek, aşığına aşkını itiraf ederken de erkek gibi davranmalıydı. Bunca yolu bunun için gelmişti, bu sefer o çikolata gözlerden gözlerini ayırmadan, bir çırpıda söyleyecekti her şeyi.. Peki ya gönlünün sahibi gönlünü almak istemezse? Yıkılacaktı, ama en azından bu yükü taşımadığı için rahat olacaktı elbet...

"Tutkumu görmek ister miydin Belinda?" dedi hafif kısık bir sesle, utangaç bir ifade eşliğinde Belinda'ya bir adım yaklaşarak. "Aşkımın tutkusunun sadece sana ait olduğunu söylemek istesem, tepkin ne olurdu buna? Bu akademiye senin varlığını öğrendiğim için geldiğimi söylesem? Karış karış ne zamandır seni aradığımı, ama bir saniyeliğine bile rastlamadığımı?" Elini nazikçe porselenlerden öte güzellikteki çenenin altına koydu, bu mükemmel gözlerin içine sonsuza kadar bakmak istiyordu şimdi. "Tutkumun hala ne kadar güçlü olduğundan emin olur muydun?"

O an zaman durdu sanki... Kalp atışları durdu, karşısındaki güzellikten cevap beklemeye girişti.

Boynuna dolanan ince ama güçlü kollar, Vincent'ın yüreğini ertimeye yetmişti anında. Yanağına sürtünen o minik tatlı ve sıcak burunsa hem vücudunu, hem kalbini titretmeyi başarmıştı bile. Aldığı derin bir nefesin ardından, hayatının dudaklarından damlayan güzel sözleri kulaklarıyla işitmeye girişti şimdi:

'Peki ya sen Vincent? Senden ayrıldığı günden beri kalbinin yarısını hissedemeyen, oranın varlığını unutan ve az önce karşılaştığımız andan itibaren orayı tekrar açan beni kabul eder misin? Çünkü bu yeni oda gerçekten çok büyük ve tamamen seninle dolu... Galiba.. Galiba hep seni bekledim Vinny...'

Porselen bebeği kahverengi iri gözleriyle gözlerini onun gözlerine diktiğinde, "Asla benim seni beklediğim kadar tutkuyla olamaz birtanem..." cümlesi çıktı kendi dudaklarından. Biraz sonraki kelimeler, dudaklarından biraz kırgın bir şekilde dökülecekti, istemeden de olsa... "Çünkü öyle olsaydı, sen de yıllar boyu beni arardın. Ben öyle yaptım... İçimdeki tutkuya asla karşı koymadım, yaptığım tek şey nereye taşındığını bilmediğim Belinda'mın yuvasını aramak oldu. Sen gittiktan sonra benim evim evim olmaktan çıktı zaten. Birkaç hafta sonra, İtalya'dan başlamak üzere her yerde senin ayak izlerini aramaya giriştim... Sonunda da buldum işte. Japonya'da, Cross Akademisinde..."

Belinda onun boynunu bir ağırlıkmış gibi aşağı çekiyordu, o anki tutkuyla Vincent aklına gelen ilk şeyi yaptı. Belinda'yı ince ve kıvrımlı belinden tutup bir çocuk gibi havaya kaldırdı. Çok hafifti Belinda'sı, yapmak hiç de zor olmamıştı. Kucağında Belinda'yla birkaç adım ilerleyerek en yakın masaya gitti ve kızı masanın üzerine oturur halde bıraktı.

"Seni o kadar özledim ki..." diye fısıldadı nefesinin Belinda'nın boynunda gezinmesine izin vererek. Sağ eli onun o mükemmel saçlarında, sol eliyse masanın üzerindeydi, hafifçe Belinda'nın üzerine eğilmişti. Kütüphanede kimsenin olmaması ne büyük talihti. "Sensiz olduğum süre boyunca ben nefessiz kaldım..."